Бесплатный фрагмент - Żywa nauka — 3

Żywa Nauka

Czym jest „Nauka przyszłości”? Bardzo trudno to przewidzieć. Do XXI wieku mówiono o gigantycznych tamach, miastach pod szklaną kopułą za kołem podbiegunowym, bazach na Księżycu i sadach jabłoniowych na Marsie. Czas skorygował prognozy. Od początku tysiąclecia upowszechniły się elektroniczne środki przetwarzania i rozpowszechniania informacji. Rzeczywistość nie jest już tak ważna dla ludzi. Szeroką gamę doznań od dotyku dają komputery osobiste, trudno od nich odróżnić telefony komórkowe, news feedy, filmy i realistyczne gry.

Rozwój badań kosmicznych odbywa się przede wszystkim na poziomie pasjonatów – osób posiadających środki finansowe.

Wiele w samej nauce zależy od indywidualnych badaczy. Od nich wszystko się zaczyna. Potężne instytucje państwowe w najlepszym wypadku podchwytują tylko ich pomysły.

Co z tego, w subtelnych szczegółach, „Nauka przyszłości” – pytasz. - Czy autor coś wie, czy tylko o tym myśli?

- Ale jak reagujesz na takie założenie, że czysta nauka jest w stanie ujawnić inteligentne, lub tylko z zaczątkiem rozumu, istoty żyjące obok nas? Wyniki eksperymentów i ogólnie całe nasze życie zależą od ich woli. Mogą być podporządkowane i używane według własnego uznania. Własne ekonomiczne ciastko powitalne, wyrzeźbione według wszelkich zasad z eterycznej materii – to także Nauka Przyszłości.

Co o tym myslisz?

Albo państwo będzie zainteresowane tym, że tworząc pozory świątyń lub piramid można osiągnąć pewien wpływ na świadomość milionów i miliardów obywateli. I najprawdopodobniej nie jest to religia, ale magia technokratyczna. Zarządzanie ludźmi bez zaawansowanych systemów śledzenia, kamer wideo i szpiegowskich smartfonów to granica wyobraźni urzędników. Lub takie struktury mogą być używane przez kaznodziejów religijnych, którzy chcą natychmiastowego wzrostu bogactwa duchowego.

Jak reagujesz na to, że Living Science, opierając się na materialnych podobieństwach obiektów z przeszłości w teraźniejszości, skutecznie przywróci wszystko, co kiedyś istniało? Tak, dokładnie od glinianego dzbana z czasów króla Kserksesa do, wyobraźcie sobie, człowieka?

Twardy.

Proponuję, czytelniku, badaczu, rozmontować rozproszenie moich eksperymentów. Tutaj, pośród zardzewiałego gruzu, pomieszanych drutów i lamp o białym świetle, znajdziesz Ziarno

Оригинал на русском языке: https://ridero.ru/books/zhivaya_nauka/

Światło jest szybsze niż światło

... Ze znanej nam nauki, nauczanej w szkołach, wydzielił się, już teraz podobny do magii, swój tajemny szczyt. Stało się to w pierwszej połowie XX wieku.

Przede wszystkim naukowcy, których portrety widzicie na kartach podręczników, wprowadzają zapis, że cząstki światła nie mają masy spoczynkowej. Same ciałka te tracą status formacji materialnych i są odtąd nazywane „czystą energią”. I to pomimo faktu, że energia jest abstrakcyjnym znaczeniem, jest to po prostu zdolność ciała do wykonywania pracy. Cząstka z ładunkiem elektrycznym, spinem, złożoną strukturą wewnętrzną zamienia się w kwant energii, który nie posiada żadnej z przedstawionych cech. Jak to jest możliwe? Ten stan rzeczy ma na celu reprezentację Szczególnych i Ogólnych Teorii Względności, sformułowanych na początku XX wieku.

Istnieje podstawa do stworzenia teorii SRT i GRT. To ciekawe zachowanie światła. Po pierwsze, jego prędkość wydaje się być zawsze taka sama. Jest równy stałej C - 300 tysięcy kilometrów na sekundę, nawet gdy źródło porusza się w kierunku obserwatora. Nie ma tu zastosowania zasada arytmetycznego dodawania prędkości. W przeciwnym razie gwiaździste niebo jawiłoby się nam jako zestaw świecących linii. Gwiazdy poruszają się dość szybko i obracają się wokół własnej osi. Gdyby ich prędkość została przeniesiona na cząstki światła, fotony, które prędzej czy później dotarłyby do obserwatora na Ziemi, rozmywałyby obraz gwiazdy. Ale czy to jest powód stwierdzenia: „Prędkość światła nie zależy od ruchu źródła”? Tak i nie. Istnieją fotony o prędkości innej niż C. To częste zjawisko.

Jednak sposób ich rejestracji powinien być inny.

Znany jest efekt Mössbauera.

Dwa kryształy schłodzone prawie do zera absolutnego, z ledwie drgającymi atomami, nie są w stanie wymienić kwantów, chyba że zaczną poruszać się względem siebie z prędkością kilku centymetrów na sekundę. Kwanty przelatują przez kryształ, nie znajdując atomu o odpowiednim widmie absorpcji. Gdy tylko absorber kwantów zacznie się poruszać, fotony przechodzą przez niego i są rejestrowane przez detektor.

Innymi słowy, linie emisyjne muszą albo całkowicie się pokrywać, albo przecinać. Jeśli obiekty mają dużo cząstek elementarnych poruszających się z prędkościami termicznymi we wszystkich kierunkach, pozostaje możliwość, że „widzą” się nawzajem, nawet poruszając się ze znaczną prędkością. A jednak szybkość wzajemnego ruchu, aż do całkowitego zaniku kontaktu optycznego, jest ograniczona.

Nie widzimy tych ciał niebieskich jako optycznych podobieństw do komet ze względu na fakt, że prędkość światła jest ograniczona przez przecięcie się linii emisyjno-absorpcyjnych w naszych oczach i materię gwiazd. W przeciwnym razie „latająca” gwiazda Barnarda, która porusza się po niebie o średnicy księżyca w ciągu 170 lat, wyglądałaby jak gwiazda z ogonem. Ale - musimy przyjrzeć się bliżej. Być może sztucznie stworzone idee dotyczące skończoności prędkości światła uniemożliwiają astronomom dostrzeżenie pewnego rozmycia gwiazd (a zwłaszcza gwiazd podwójnych) w kierunku jazdy.

…Jednym z wieloletnich eksperymentów autora jest transiluminacja wirującego półprzezroczystego dysku. Zdjęcia pokazują, że bliżej jego krawędzi, gdzie prędkość liniowa jest większa, ekran staje się bardziej przezroczysty (podczas gdy przy nieruchomej tarczy oświetlenie jest równomierne). Im większa wzajemna prędkość źródła światła i przeszkody, tym mniejsze prawdopodobieństwo wchłonięcia przez ekran «niestandardowych» kwantów.

…Bierzemy cienki krążek tekstolitowy, łączymy go z osią silnika elektrycznego i rozkręcamy do prędkości liniowej 15 m. S. Poniżej znajduje się emiter. To wcale nie jest słabo radioaktywny kryształ kobaltu 57, zamrożony do 80K, ale zwykła (żarowa lub rtęciowa) lampa podłączona do sieci domowej. Fotografujemy z góry aparatem cyfrowym (w poprzednich eksperymentach używano aparatu filmowego). Porównaj obrazy przy maksymalnej i minimalnej prędkości obrotowej około 1 ms.

Przy dużych prędkościach płyta jest „bielona”.

Dysk lub fotodetektor - fotony to nie obchodzi. Przy „niestandardowych” prędkościach kwantowych aparaty fotograficzne lub oczy po prostu nie są w stanie zaabsorbować i utrwalić normalnego fotonu światła widzialnego. Kwanty przyspieszane lub spowalniane przez emitery elementarne (te mikrocząstki, które poruszają się w naszym kierunku lub od nas) omijają swoją wrażliwą powierzchnię i przechodzą dalej, jak promienie rentgenowskie.

Dlatego gwiazdy wydają nam się punktami.

Tak więc efekt Mössbauera przejawia się nie tylko w warunkach pierwszorzędnych laboratoriów, z zamrożonymi kryształami i kwantami gamma, ale także na stole eksperymentatora amatora i wszędzie w życiu.

Być może eksperymenty wydają się naiwne. Być może w takim otoczeniu są one na ogół niepoprawne. Ale mają w sobie Ziarno.

... Ruch ekranu można zastąpić podgrzewanym ekranem. Atomy bariery zmieniają się szybciej. Ten eksperyment jest szczegółowo opisany w publikacji „TM” nr 5, 2000. - „Temperatura i promieniowanie”. Strumień światła przechodzi przez szkło z gradientem od 200 C do temperatury pokojowej. Papier fotograficzny znajdujący się za ekranem rejestruje wygląd ciemnych pasów wzdłuż gradientu. Ogrzewany obszar staje się bardziej przezroczysty. W ten sposób potwierdza się pogląd, że fotony o niestandardowej prędkości mają mniejsze szanse na wychwytywanie przez materię.

... Emisja i absorpcja fal radiowych są wspólne. W procesie biorą udział różne grupy mikrocząstek. W metalach są to swobodne elektrony o dużych prędkościach własnych. Dlatego fale radiowe „nadświetlne” i „przed światłem” łatwiej się manifestują. Eksperymenty na radarze ciał niebieskich, takich jak Wenus, przeprowadzone przez amerykańskich i sowieckich astrofizyków w 1961 roku, pokazują, że prędkość fali elektromagnetycznej dodaje się do prędkości samej planety. Zwolennicy SRT przekonują, że obliczenia relatywistyczne są niezbędne do funkcjonowania satelitów globalnego systemu pozycjonowania. To nie jest prawda. Korekta pozycji stacji na orbicie odbywa się według „benchmarków” na Ziemi, bez formuł Lorentza, tensorów i „dylatacji czasu”.

Otaczają nas strumienie ukrytych cząstek światła, które można wykryć. Lekka substancja jest zdolna do tworzenia struktur, które mają zerową prędkość w stosunku do atomów i cząsteczek.

Mierzymy prędkość światła. W domu

Na podstawie materiałów z artykułów autora w czasopiśmie TM, nr 10, 2001 i nr 3, 2002.

…W domowej lampie fluorescencyjnej temperatura plazmy jest rzędu dziesiątek tysięcy stopni. Odpowiada to ruchowi naładowanych cząstek z prędkością około 100 km/s. Fotony emitowane przez jony lecące z prędkością V muszą mieć prędkość C + V skierowaną wzdłuż osi lampy równoległej do kliszy fotograficznej, zgodnie z klasyczną balistyczną zasadą sumowania prędkości (a nie formułami SRT). W takim przypadku plamka zostanie przesunięta w kierunku ruchu jonów emitujących światło. Ale jeśli drugi postulat SRT jest prawdziwy, plama światła nie przesunie się. Prędkość źródła światła V nie doda wartości C. Przebieg eksperymentu. Używam miniaturowej lampy neonowej ze szklaną osłoną przepuszczającą promieniowanie UV. Przy ciśnieniu około 0,1 mm Hg, odległości między elektrodami 1,7 mm i napięciu roboczym 220 V, jony gazu obojętnego są w stanie uzyskać prędkość porównywalną z prędkością światła C. Światło z takiego promiennika przechodzi przez wąska przesłona (lub camera obscura) i uderza w ekran, umieszczony równolegle do płaszczyzny elektrod emitera w odległości 0,8 m. Kierunek prądu w lampie można zmienić za pomocą diody. Po włączeniu na ekranie projekcyjnym pojawia się obraz lampy. Obie elektrody i kolumna wyładowania gazu między nimi są wyraźnie widoczne. Zmiana kierunku prądu powoduje przesunięcie obrazu w kierunku ruchu jonów dodatnich o 11 mm z błędem bezwzględnym 0,2 mm. Oznacza to, że prędkość światła C dodaje się do prędkości ruchu jego źródła V zgodnie z klasyczną, «balistyczną» zasadą, a nie zgodnie ze wzorami SRT. Jedyną rzeczą jest to, że możliwe jest obliczenie prędkości źródła promieniowania z promienia światła, poza analizą spektralną, która nie jest już w duchu teorii względności. Dokładna wartość prędkości ruchu jonów w lampie neonowej jest trudna do ustalenia. Według szacunków pośrednich jest to rzędu 2000 km/s. Jest to zgodne z wynikami przeprowadzonego eksperymentu. Wynika z tego, że albo drugi postulat SRT jest błędny, albo jego fizyczne znaczenie wymaga specjalnego doprecyzowania.

Jak mówi przysłowie „Ein Versuch ist kein Versuch” (wyszukiwać-tak szukać), dlatego przeprowadziłem drugi eksperyment z lampą neonową, zasadniczo zmieniając jej warunki. Głównym elementem jest teraz szklany pryzmat, który w różny sposób odbija promienie świetlne o różnych długościach fal. Jeśli prędkość światła jest większa niż C, widmo przesuwa się w kierunku fioletowej strony. Jeśli jest mniejsza niż C, pojawia się „przesunięcie ku czerwieni”, jak podczas obserwacji oddalającego się źródła promieniowania. Ale to nie jest efekt Hubble'a. Umieszczam neonówkę tak, aby płaszczyzna elektrod była prostopadła do ekranu otworkowego. Gdy lampa jest włączona, na ekranie pojawia się plamka światła. Po odwróceniu polaryzacji wiązka jest przesuwana o 24 minuty łuku. Błąd odrzucenia 4 minuty. Korzystając ze znanych wzorów obliczamy, że w tym przypadku zmiana prędkości światła wynosi 520 km/s, z błędem 85 km/s.

… Naukowcy z grupy OPERA z Gran Sasso we Włoszech, w przeciwieństwie do autora artykułu, mają możliwość bezpośredniego pomiaru prędkości mikrocząstek. Neutrino albo nie ma masy spoczynkowej, jak kwant światła, albo ma. Jak foton pędzi z prędkością C. Prędkość samego źródła nie ma znaczenia. Przynajmniej tak się powszechnie uważa. Za pomocą zsynchronizowanych detektorów włoscy fizycy odkrywają istnienie „małych neutronów” poruszających się z prędkością przekraczającą C o 7,5 km. z. Możliwy błąd jest o trzy rzędy wielkości mniejszy niż to odchylenie. Publikacja odbędzie się w 2011 roku i od razu wzbudza falę krytyki. Eksperymentatorzy muszą niezręcznie wymyślać wymówki.

W Rosji bezpośredni pomiar oparty na schemacie zaproponowanym przez autora przeprowadzili mistrzowie nauk akademickich. Bez odniesień do artykułów amatorskiego eksperymentatora. Świadczy o tym publikacja akademika Rosyjskiej Akademii Nauk E. Aleksandrowa w czasopiśmie „Science and Life”, nr 8, 2011. Skromną lampę wyładowczą zastępuje tutaj synchrotron, kartonowy ekran i kamera otworkowa - fotosensory z szybkimi oscyloskopami.

«… Jako impulsowe źródło światła zastosowano źródło promieniowania synchrotronowego (SR) — pierścień magazynujący elektrony» Syberia-1». SR elektronów przyspieszonych do prędkości relatywistycznych (zbliżonych do prędkości światła) ma szerokie spektrum od podczerwieni i widzialnego do zakresu rentgenowskiego. Promieniowanie rozchodzi się w wąskim stożku wzdłuż stycznej do trajektorii elektronów wzdłuż kanału abstrakcji i jest usuwane przez szafirowe okienko do atmosfery. Tam światło jest zbierane przez soczewkę na fotokatodzie szybkiego fotodetektora. Wiązka światła w drodze w próżni mogłaby zostać przykryta szklaną płytką wprowadzoną za pomocą napędu magnetycznego. Jednocześnie, zgodnie z logiką hipotezy balistycznej, światło, które wcześniej miało rzekomo podwójną prędkość 2C, po tym, jak okno musiało uzyskać zwykłą prędkość C».

… Doświadczenie pokazuje prędkość światła z błędem 0,5%, równą znanej stałej C. W eksperymencie tych naukowców pytanie, jak odwrócić światło od cząstek elementarnych poruszających się w przeciwnym kierunku, nie zostało nawet postawione. W akceleratorze ciałka obracają się wyłącznie w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, z różnymi prędkościami. Nie ma doniesień, że eksperyment przeprowadzono ze światłem z cząstek przyspieszonych o połowę, przy trzech czwartych standardowej prędkości w synchrotronie. Porównywanie wyników na ekranie szybkiego oscyloskopu byłoby kropką nad I. Jedynym elementem doświadczenia jest tu szklana płytka. Kto jednak powiedział, że taki ekran jest w stanie wyrównać prędkość fotonów do standardowego C?

… Jedną z osobliwości Living Science jest to, że bierzemy pod uwagę interakcję ciał makroskopowych jako wynik indywidualnych interakcji cząstek.

Co jeszcze może zaoferować Living Science?

…Przenoszenie energii cieplnej jest możliwe nie tylko za pomocą fal elektromagnetycznych, ale także za pomocą pola grawitacyjnego. W pierwszym przypadku, zgodnie z prawami klasycznej mechaniki kwantowej, oddziaływanie przekazywane jest przez kwanty. Czym jest «kwant pola elektromagnetycznego» jest opisywane w podręcznikach — foton, nitka oscylująca, dla światła widzialnego o długości 3 metrów. Naukowcy piszą tępo o kwantach statycznych pól magnetycznych i elektrycznych. Czasami w schematach interakcji pojawiają się «gluony». Nie jest jasne, w jaki sposób pomagają mikrocząsteczkom komunikować się na duże odległości. Bardzo trudno wyobrazić sobie siły przyciągania idące w nieskończoność jako zbiór kłębków nerkowych. Do tej pory eksperyment nie mierzył nawet prędkości propagacji fal grawitacyjnych. Najprostszą opcją jest próżnia, przemieszczenie kuli ma na celu zmierzenie szybkości reakcji drugiego obiektu. Domyślnie w obliczeniach położenia ciał niebieskich prędkość grawitacji jest uważana za nieskończoną. W innej wersji jest równa prędkości światła. A siły grawitacyjne najprawdopodobniej reprezentują sieć połączeń między podstawowymi odbiornikami a nadajnikami pola — mikrocząstkami. W tym przypadku wymiana ciepła za pomocą oddziaływania grawitacyjnego jest całkiem możliwa.

Wyjście…

... Powszechnie przyjmuje się, że pierwiastki promieniotwórcze zawarte w objętości planety odpowiadają za ogrzewanie wnętrza Ziemi przez 3,5 miliarda lat. Bez względu na to, ile przekartkujesz podręczników, nie znajdziesz raportu o tym, czym dokładnie są te pierwiastki, jaka powinna być ich liczba i okres półtrwania, aby tak długo utrzymać temperaturę. I dlaczego, w końcu, reakcja łańcuchowa nie rozerwała naszej Ziemi na kawałki. Nasza opcja. Planety są utrzymywane razem przez grawitację słońca. Tym samym kanałem, za pomocą „zdalnej dyfuzji” mikrocząstek, ciepło przekazywane jest z reaktora gwiazdy do wnętrza planety. Ziemia wymienia takie utajone ciepło z Księżycem. Przypomnij sobie, że Selena nie jest taka zimna. Temperatura płaszcza wynosi 200 C, a w rdzeniu gotuje się żelazo. Pewien udział w wymianie ciepła między ciałami ma tzw. „ukryte światło”. Tylko matryce materii o takim samym widmie, temperaturze i składzie jak nadajnik są w stanie wychwycić ukrytą składową wiązki. Takimi odbiornikami-odbiornikami są określone warstwy Słońca (uznane źródło energii) i jądro Ziemi.

…Rozgrzany magnes musi przekazywać ciepło innym magnesom za pomocą «drgającego» pola magnetycznego, nawet przez przeszkody. Autor założył eksperymenty. W granicach 0,1 C, gdy jeden z magnesów został podgrzany do 120 C, w odległości 4 cm nie nastąpiło przenoszenie ciepła. Wynik dla zawiesiny namagnesowanego proszku metalicznego okazał się negatywny. Nie oznacza to jednak, że zjawisko to nie występuje w przyrodzie.

Świat w nowym świetle

Czy istnieje eter, ocean świata, w którym toczą się fale świetlne?

Klasyczny schemat interferometru Michelsona-Morleya, urządzenia, które udowodniło brak eteru, jest następujący. Wiązka światła jest dzielona na pół przez półprzezroczyste lusterko uchylne. Jeden promień idzie w kierunku strumienia eteru, a potem z powrotem. Drugi promień jest prostopadły do przepływu, dlatego służy jako wzorzec prędkości fali świetlnej. Jeśli prędkości się nie pokrywają, wzór interferencji powinien się zmienić. Rysunek pokazuje, że pozycja, w której promienie przechodzą ściśle prostopadłe ścieżki, jest niepoprawna. Podczas ruchu wzdłuż ramion interferometru promienie są odchylane przez strumień eteru. Detektor odbiera fale początkowo odchylane w kierunku strumienia eteru. Schemat konstruowania rzeczywistego wzoru interferencji jest bardziej skomplikowany niż rysunki Michelsona.

Jeśli eter jest unoszony przez wiązkę, to prędkość przepływu wynosi 100 km. z. Wartość ta jest zgodna z prędkością obrotu Ziemi wokół centrum Galaktyki, 200—220 km. z. (biorąc pod uwagę, że naturalny obrót urządzenia wraz z planetą to kąt 90 stopni). Dlaczego nie zauważono tego wcześniej? W każdym działaniu systemów komunikacji laserowej system jest «doprowadzany do zera». Ta zasada dotyczy wszystkich urządzeń. Bardziej prawdopodobne wyjaśnienie. W ciągu dnia powietrze w pomieszczeniu, w którym przeprowadzane są eksperymenty, nagrzewa się. Powstaje soczewka, która zniekształca wiązkę. Trzecia wersja. Powierzchnie sufitu i podłogi pomieszczenia, równoległe do wiązki laserowej, mają właściwości «przyciągania» lub «odpychania» światła. Linie siatki dyfrakcyjnej mają te same właściwości.

Pomysł jednego z eksperymentów na wykrycie „ukrytego” światła. Promienie (fale) światła spójnego, lekko przesunięte względem siebie przez siatkę interferencyjną, powinny zwijać się w przeciwfazie i zanikać. W formie „złożonej” nie wchodzą w interakcję z materią. Dlatego po podzieleniu się promienie powinny pojawić się za ekranami - co samo w sobie jest interesujące. Przedstawiono schemat możliwego zaniku promieni. Z dwóch składowych fali elektromagnetycznej, wektorów B i E, pokazano tylko jedną.

Kolejny rysunek to schemat instalacji do uzyskiwania „czarnych promieni” (dla przejrzystości kąt zbieżności promieni jest znacznie zwiększony). Światło, które pojawiło się za ekranem - folia aluminiowa, powinno zostać utrwalone filmem fotograficznym na kilka godzin. Jednak ani wzrost ekspozycji, ani zmiana długości rurki nie dały pozytywnego wyniku. Niejednoznaczny wynik pokazały eksperymenty z detektorami złożonymi ze sobą arkuszy papieru fotograficznego. W trakcie tej pracy powstało wrażenie, że ciemne strefy w ustawieniu wiązki nie zostały utworzone przez dodanie fal świetlnych. Pojawiają się one dzięki temu, że kierunek fotonów jest określony przez samą siatkę interferencyjną. Co to jest kratka interferencyjna? Zestaw identycznych pasków. Paski układają światło, nawet jeśli światło nie jest spójne. Są jak struny fortepianu, reagując na swoje wibracje. Czy są wyjątkowe? Wszelkie wzajemnie podobne obiekty oświetlone przez źródło punktowe zostają zsynchronizowane. Należy zauważyć, że wiązki poszczególnych laserów o jednakowej długości fali i amplitudzie, skierowane do jednego punktu, nie sumują się. Nie ma takich przypadków. Być może same atomy laserów wyczuwają obecność bliźniaczych mikrocząstek w innym obiekcie i nie wysyłają fotonów do miejsca, w którym uformowane w antyfazie mogłyby naruszyć prawo zachowania energii.

Istnieje kwant nadświetlny lub przedświetlny, przestrzega balistycznego prawa dodawania prędkości, ale raczej trudno go odfiltrować i zarejestrować. Złapanie sygnału nadświetlnego za pomocą konwencjonalnego czujnika jest tym samym, co próba zarejestrowania promieni rentgenowskich za pomocą kamery elektronicznej.

Przejdźmy do artykułu W. Bielajewa, opublikowanego w «TM» nr 9, odległy 1980 rok. Autor powiela eksperymenty prof. N. Myszkina (a także Williama Crookesa) przeprowadzone na początku XX wieku. Okazuje się, że dysk zawieszony na cienkiej nitce, bez wyraźnego powodu, okresowo obraca się pod takim lub innym kątem. Ruchy te korelują z aktywnością słoneczną, pozycją księżyca, nawet gdy łuski znajdują się w piwnicy. W pierwszym przybliżeniu bilans skręcania jest czujnikiem ukrytej składowej wiązki światła. W przeciwieństwie do półprzezroczystego płatka, który mierzy ciśnienie w eksperymentach akademika P. Lebiediewa, nasz rejestrator światła jest dość masywnym ekranem.

Jak jeszcze mogą wyglądać czujniki dostrojone do «ukrytego» światła? Przejdźmy do eksperymentów astrofizyka N. Kozyrewa, aby określić drogę gwiazdy na niebie. Odrzućmy teorię o «wpływie czasu na procesy fizyczne», zostawmy eksperyment. Naukowiec kieruje teleskop na odległą gwiazdę. Rezystor termiczny znajduje się wzdłuż osi okularu. Zmiana rezystancji czujnika nie następuje w cienkiej warstwie powierzchniowej jak fotokomórka, ale w całej objętości. Dlatego sygnał jest rejestrowany wzdłuż przebytej ścieżki gwiazdy. Opcja — znane nam już wagi skrętne z ekranem. W ten sposób detektor wykrywa fotony «nadświetlne» i «przedświetlne».

Energia powraca. Jest zawsze

… Jak zwrócić energię rozpuszczoną w zgiełku mikrocząstek? Prawdopodobnie istnieją naturalne procesy, które podnoszą jego jakość do pierwotnej wartości. Wszystko dzieje się samo. Dla jasności ustawiony na stole czajnik gotowany dodaje energii do stołu. stygnie. Energia wyższego rzędu zostaje zastąpiona jednolitym tłem. Czy możliwy jest proces odwrotny? Czy impulsy cieplne będą przekazywane z medium do czajnika? Czy zagotuje się bez wyraźnego powodu na kuchennym stole? Pytanie jest dziwne. Ale powinno się to zdarzyć, jeśli w przyrodzie istnieje cyrkulacja energii od początku czasu. Jedna z pierwszych publikacji autora na ten temat - artykuł w "TM", nr 4, 2000:

…«Jaka jest różnica między obiektem makrokosmosu — monolitem — od obłoku pyłu uzyskanego w wyniku jego długiego mielenia i późniejszego wstrząsania? Wiadomo: obszar kontaktu z medium innej fazy, na przykład z gazem. Dlatego te reakcje chemiczne zachodzą w proszkach, które w ogóle nie wpływają na monolit — opiłki żelaza palą się w powietrzu, podczas gdy żelazny gwóźdź, być może w czystym tlenie… Ale pytanie brzmi — co się dzieje, gdy monolit jest zmielony lub, odwrotnie, wbijanie pyłu z powrotem w monolit o widmie emisyjno-absorpcyjnym? Poprośmy o pomoc prawa fizyki kwantowej. W monolicie widmo przebiega przez wszystkie poziomy energetyczne, których teoretycznie jest tyle, ile jest atomów w ciele. Jednak w gazie poszczególne atomy promieniują niezależnie, na kilku poziomach. Ale kiedy pojawiają się atomy-sąsiedzi, poziomy przesuwają się tak, aby się nie powtarzać — działa zasada wykluczania, wprowadzona na początku XX wieku. Wolfgang Pauli: nie może być połączonych atomów, których parametry energetyczne są takie same. Ale proszek jest stanem pośrednim między gazem a ciałem stałym. Najwyraźniej nie da się narysować ostrej granicy, przy której właściwości zmieniają się gwałtownie. W związku z tym widmo obłoku pyłu, w miarę fragmentacji cząstek, zbliży się do widma gazu. Ale co się stanie, jeśli pogrubisz go do objętości oryginalnego monolitu? Kiedy, powiedzmy, połączy się sto cząstek, każdy poziom energii zabierze jednocześnie sto atomów. Aby przywrócić porządek przyjęty w mikroświecie, każdy z takich przesyconych poziomów będzie miał tendencję do dzielenia się na setki izolowanych linii widma. Najbardziej naturalnym sposobem przywrócenia hierarchii energetycznej dla atomów nowo powstałego monolitu jest wyemitowanie pewnej ilości kwantów elektromagnetycznych. W konsekwencji zagęszczony obłok pyłu będzie na ogół zimniejszy niż otoczenie.

Czy my, ludzie, nie jesteśmy tymi samymi ośrodkami? Dlaczego nasze komórki nie są izolowane „drobinkami kurzu” oddzielonymi membranami? Ale przepuszczalność błon ciągle się zmienia. I czy nie wiele właściwości żywych organizmów, które nie są podatne na współczesną naukę, wiąże się z taką kombinacją wielu milionów „cząstek kurzu”?

Ciąg dalszy w artykule „Koncentratory energii”, „TM” nr 6, 2002, na podstawie materiałów eksperymentalnych. W termostacie znajdują się dwa naczynia, jeden z medium porowatym, a drugi ze stałym. Za pomocą czujników mierzymy temperaturę środowiska wewnętrznego co 20 minut. Okazuje się, że temperatura w pojemniku z medium ziarnistym (mokry piasek) zmienia się gwałtownie. Medium ciągłe tworzy płaski wykres temperatury.

Materia ziarnista ma zdolność gromadzenia energii. Temperatura w anomaliach wzrasta o kilkadziesiąt stopni. Organizując materię, możesz osiągnąć przewidywalne wydzielanie ciepła w określonych jej obszarach.

Co to jest „podłoże granulowane”? W pierwszym przybliżeniu jest to piasek nasączony wodą. Drugi artykuł na ten temat, czasopismo „Tekhnika-Molodezhi”, nr 6, 2003.

«Niektóre fundamentalne prawa fizyki są tak proste i oczywiste, że nikt nie wątpi w ich słuszność i nikt nie jest zaangażowany w ich weryfikację. W szczególności dotyczy to prawa Ohma, zgodnie z którym siła prądu stałego w obwodzie (przynajmniej przy jego małej gęstości) jest równa ilorazowi dzielenia napięcia przez rezystancję: I = U / R. Z tego wynikają inne zasady elektrotechniki. Na przykład, zgodnie z prawem Joule-Lenza, ciepło W generowane przy rezystancji R jest wprost proporcjonalne do spadku napięcia U na nim, prądu I i czasu jego przejścia t, czyli W = RU-1- T. Dlatego, jeśli dwie identyczne rezystancje są połączone szeregowo w obwodzie zamkniętym, wówczas na jednostkę czasu powinna być uwalniana taka sama ilość ciepła. Wydaje się dość oczywiste, że omijając pierwszy opór elektrony nie są w stanie ani pozyskać dodatkowej energii, ani jej stracić. Ale czy prawo Ohma jest rzeczywiście spełnione dla wszelkiego rodzaju rezystancji przy niskich gęstościach prądu? Zainteresowany tym zagadnieniem przeprowadziłem szereg prostych eksperymentów. Do obwodu DC podłączyłem dwie w miarę możliwości identyczne rezystancje, a obok nich podłączyłem czujniki wrażliwych termometrów. Każdy opornik wraz z «własnym» czujnikiem został umieszczony w osobnym termostacie. W pierwszych eksperymentach jako rezystancji używałem żarówek (o napięciu 2,5 V i prądzie 0,15 A). Włączając prąd (jego źródłem był stabilizujący transformator obniżający napięcie i prostownik podłączony do obwodu domowego o napięciu 220 V), mierzyłem temperaturę w termostatach przez godzinę; następnie zamieniłem lampy i powtórzyłem pomiary. Pięć serii podobnych eksperymentów wykazało, że opory metalowe emitowały pewną ilość ciepła zgodnie z klasycznymi prawami elektrotechniki, niezależnie od tego, gdzie te opory się znajdowały. Nie wykonywałem pomiarów z wykorzystaniem innych rodzajów rezystancji, ale przeprowadziłem eksperyment wykorzystując jako rezystancję ogniwa elektrolityczne, w których zwykła woda wodociągowa rozkładała się na elektrodach ze stali nierdzewnej. Wynik ponownie nie ujawnił żadnych anomalii. Ale jeśli elektrolizę wody przeprowadzono w porowatym, niejednorodnym ośrodku, obraz okazał się inny. Ogniwa elektrolityczne napełniłem mieszaniną piasku kwarcowego i wody wodociągowej, zakwaszonej dla lepszej przewodności elektrycznej kilkoma kroplami kwasu solnego (co generalnie nie jest konieczne). A już pierwsze eksperymenty dały niesamowite wyniki, które nie odpowiadały klasycznym prawom elektrotechniki. Mianowicie temperatura w termostacie umieszczonym w kierunku ruchu elektronów okazała się znacznie wyższa niż temperatura w kolejnym termostacie! Przy napięciu źródła prądu 220 V i natężeniu 0,5 A różnica wynosiła 90C, co znacznie przekraczało wartość błędu z poprzednich eksperymentów. W sumie wykonałem 10 podobnych eksperymentów i zauważyłem, że różnica temperatur między ogniwami wyraźnie zależy od prądu w obwodzie i może sięgać nawet kilkudziesięciu stopni. Zauważyłem też, że spadek napięcia na pierwszym ogniwie był wyższy niż na drugim (odpowiednio 150 i 70 V), co tłumaczy zwiększone wytwarzanie ciepła.

Ale główne pytanie pozostało bez odpowiedzi: dlaczego pojawia się tak zauważalna asymetria, jeśli przed eksperymentami i po eksperymentach opór komórek był taki sam? W końcu takiego efektu nie powinno być! Można przypuszczać, że w pierwszym ogniwie elektrony tracą część swojej energii wewnętrznej i dlatego w drugim ogniwie nie mogą już tak intensywnie oddziaływać z jonami. Ale przecież druga komórka też (choć nie styl) się grzeje. To prawda, że w ogniwach elektrolitycznych z wodą piaskową występuje wiele lokalnych i raczej ostrych spadków rezystancji ośrodka, w wyniku czego elektrony w nim są albo gwałtownie przyspieszane, a następnie gwałtownie zwalniane. Czy to jest powód obserwowanego przeze mnie efektu?…”

W eksperymentach z ogniwami elektrolitycznymi wiele jest niejasnych. Albo elektrony dają własną energię, albo jony wody. Może same ziarnka piasku, sklejając się, wyrzucają energię w przestrzeń. Co daje nam wiedza o procesie? Na przykład fakt, że bateria akumulatorów, jedna z kilku, umieszczona przy anodzie (plus) nagrzewa się ponad resztę.

Amerykańscy badacze Fleischman i Pons osiągnęli pewien sukces w wydobywaniu „darmowej energii”. Naukowcy ci przeprowadzili elektrolizę ciężkiej wody na elektrodach palladowych. Główną ideą jest to, że cząsteczki izotopu wodoru gromadzą się w sieci krystalicznej metalu, zbliżają się i oddziałują. W wyniku „zimnej fuzji jądrowej” (CNF) następuje anomalne wydzielanie ciepła, ale jednocześnie - brak promieniowania neutronowego. W końcu zrezygnowano z eksperymentów, przynajmniej odtworzonych w innych laboratoriach. Jednak zgodnie z naszą teorią: „Materia ustrukturyzowana buduje struktury i uwalnia energię”, można je umieścić według nowego schematu.

Główny punkt takiego eksperymentu. Atomy wodoru są gromadzone w niewielkiej objętości, dlatego zmuszone są emitować miękkie fotony ze swoich poziomów energetycznych. Nowe reaktory są ładowane dowolną, nawet nieradioaktywną substancją.

... W pierwszym przybliżeniu generator energii elektromagnetycznej może wyglądać jak zawiesina mikroskopijnych magnetycznych kulek w obcym ośrodku. Zgodnie z powyższym uporządkowana tablica powinna okresowo zmieniać swoje właściwości, a co za tym idzie strumień magnetyczny w czasie. Pozostaje dodać zwój drutu, aby uzyskać wieczny generator. W przypadku czajnika tak właśnie jest. Niech stół, na którym się znajduje, będzie uporządkowaną strukturą wielu identycznych elementów. Energia wrzącej wody zostanie rozłożona w całej objętości. Wtedy będą wahania temperatury. Okres ich pojawienia się w danym miejscu można obliczyć lub zorganizować. Stawiamy naczynie we właściwym czasie we właściwym miejscu - i nagrzewa się.

Żywe istoty należą do systemów, które zwracają energię na wysokim poziomie. Ciało składa się z bilionów błon, które otwierają się i zamykają w rytmie. Wiadomo, że organizm przyciąga więcej energii do życia niż zużywa podczas trawienia pokarmu. Oczywiście żywa materia jest pozorem perpetuum mobile. Jednak jeszcze nie doskonały.

Lasy, uprawy, pokrywy lodowe, pustynie i suche jeziora są uporządkowane. Powracająca do nas energia wyższego rzędu potrafi rysować skomplikowane wzory na powierzchniach. Nie musi to być punkt upałów. Podobne warunki można odtworzyć w termostacie z farbą termoczułą, która wykrywa odchylenia temperatury. Po ostygnięciu wewnątrz termostatu należy szukać miejsc pozostawionych przez „powracającą” energię. Tło termiczne wewnątrz „czarnej skrzynki” nie jest jednolite.

Najprostszy eksperyment, jaki przeprowadził autor, badający proces manifestacji anomalii temperaturowych w środowisku chłodzącym.

W termostacie umieszczamy biuretę prostokątną o wysokości 50/50, 7 cm. Na dole kładziemy arkusz papieru fotograficznego o wymiarach 45 na 45 cm, napełnij pojemnik 3-4 cm ciepłą wodą. Zamykamy pokrywę. Cała ta operacja jest wykonywana w czerwonym świetle lub w całkowitej ciemności. Po kilku godzinach wyjmujemy papier fotograficzny i wywołujemy go. W trzech lub czterech miejscach na filmie można dostrzec ciemne formacje przypominające ósemkę, nadgryzione jabłko lub toroidalny wir.

…Rodzajem każdej formacji, która zwraca energię do wysokiej wartości, jest wir. W jego środku przepływy materii zbliżają się do siebie i w ten sposób generują kaskadę promieniowania. Ludzie, którzy znaleźli się w centrum tornada, mówią o świetlistej chmurze (światło to energia wyższego rzędu). Wychodząc z torusa, cząstki materii oddalają się od siebie i nieskrępowane zasadą Pauliego zyskują robocze widmo z otoczenia. Wracając do centrum z tą energią, ponownie wchodzą w interakcję. Możemy sobie wyobrazić, że wiry mają pozory instynktu samozachowawczego. Wykorzystując przepływy materii, mogą tworzyć struktury fizyczne, które przyczyniają się do ich zachowania, wzrostu i stabilizacji.

Zasada latającego spodka

Cząstki kryształów zamrożone do niemal zera absolutnego tracą zdolność wymiany kwantów, gdy ich wzajemna prędkość przekracza kilka centymetrów na sekundę. Poziomy pochłaniania promieniowania przestają się pokrywać. Jest to konsekwencja efektu Mössbauera, który nie jest odpowiednio doceniany pod względem wkładu w zwykły obraz rzeczy…

Obiekty fizyczne wchodzą w interakcje tylko dlatego, że ich składowe mikrocząstki poruszają się. Kwant prawie zawsze może spotkać cząsteczkę, która pasuje do jego widma i zostać przez nią pochłonięta.

Przypomnijmy, że średnia prędkość cząsteczek w temperaturze pokojowej wynosi około 300 ms, a elektronów w metalu jest rzędu setnych prędkości światła.

Cała elektrodynamika kwantowa opiera się na fakcie, że naładowane mikrocząstki wymieniają cząstki „kleju”. Nie jest do końca jasne, czy w tym przypadku ciałka mają również poziomy energetyczne, może tak być. Dlatego też efektywność oddziaływania zależy tutaj również od wzajemnej prędkości cząstek.

Dlatego jeśli poruszamy obiekty względem siebie z prędkością, stawiamy 1 km. z. przede wszystkim zakłócone zostanie oddziaływanie jąder atomowych składających się z dodatnich protonów i neutralnych neutronów. Lżejsze i szybsze elektrony stracą jedną tysięczną całkowitej interakcji i pozostaną ze sobą w kontakcie.

Ogólnie rzecz biorąc, ciało, które nabrało prędkości 1 km nad powierzchnią Ziemi. z., jednocześnie otrzymuje ładunek ujemny. Trudno jest obliczyć ogólny bilans sił oddziaływań „elektron-elektron”, „proton-proton”, „proton-elektron”, ale przeważa oddziaływanie ładunków ujemnych. Pocisk odbije się od ziemi.

W tym samym czasie ładunek spływa z pocisku.

Powstaje chmura plazmy.

Podczas zderzenia z celem, zgodnie z hipotezą, w pocisku pojawi się nierównowaga między liczbą protonów i elektronów. W tym przypadku blank poddawany jest działaniu sił wewnętrznych, a w procesie niszczenia uwolni dodatkową energię. Obliczenia te potwierdzają badania Yavorsky’ego V.V. Zgodnie z jego obserwacjami energia cieplna uwalniana przez pocisk podczas uderzenia w tarczę jest czterokrotnie wyższa niż energia kinetyczna. Przy szybkim fotografowaniu widać, że jeszcze zanim pocisk dotknie metalowego ekranu, między nimi pojawia się błysk.

… Znane są generatory Johna Searl. Metalowe dyski obracające się z dużą prędkością emitują wyładowania elektryczne, a nawet odbijają się w górę.

Na początku XXI wieku grupa naukowców z Uniwersytetu Tohoku w Japonii przeprowadziła precyzyjne eksperymenty z żyroskopem.

... Ich prędkość obrotowa koła zamachowego osiąga 18 000 obr./min. Eksperymentatorzy zrzucają to urządzenie z wysokości 1,8 m w próżni i mierzą prędkość. Po obróceniu czas opadania zwiększa się o 1/25000 sekundy. Odpowiada to zmniejszeniu grawitacji 1: 7000.

Własne doświadczenie autora. Dwa silniki elektryczne znajdują się na wsporniku dielektrycznym i są połączone wałami. Ich stojany są zwarte, to znaczy są to metalowe cylindry.

Podłączamy jeden z silników do sieci. Mierzymy napięcie między stojanem drugiego silnika a masą.

Na początku obrotu między masą a silnikiem pojawia się napięcie 2 V. Po wyłączeniu pierwszego silnika napięcie spada do zera.

... Siła oddziaływania między protonami Ziemi i protonami stojana maleje, podczas gdy między elektronami tych ciał pozostaje praktycznie bez zmian. Elektrony spływają z powierzchni silnika. Woltomierz rejestruje zmianę potencjału cylindra - choć znacznie mniej niż w eksperymentach z dyskami Searl.

…Generator Searl. Magnesy znajdują się na stojanie, bieguny do osi. Wirnik pokryty jest magnesami z biegunami na zewnątrz. Gdy tylko wirnik otrzyma określoną prędkość obrotową, sam zaczyna się obracać.

Wiadomo, że energia magnetyczna jest konserwatywna. Jeśli umieścisz magnes pod arkuszem sklejki, może przyspieszyć stalową kulkę na jej powierzchni. Ale piłka nie jest w stanie wyjść poza pewien punkt. Ten sam magnes przywraca go.

Ale jak powstają «promienie katodowe»? Elektron szybko leci do dodatnio naładowanej płytki, jest przez nią przyspieszany, a następnie przechodzi i odchodzi na zawsze. Odwrotne działanie anody wydaje się być słabsze niż pierwotne. Jeśli weźmiemy przykład magnesu i kulki, okazałoby się, że ta kulka prześlizgnęła się po magnesie, straciła z nim kontakt i potoczyła się dalej. Jeśli kulka jest zamocowana na krążku obok magnesu, otrzymujemy perpetum mobile…