Бесплатный фрагмент - Wyjście

Wyjście

Druga księga Mojżesza

Rozdział 1

1 Oto imiona synów Izraelskich, którzy weszli do Egiptu z Jakubem, weszli każdy z domem swoim: (Jakub jest patriarchą, przodkiem Izraelitów, najmłodszym synem Izaaka. Jakub otrzymał od kapłanów imię Izrael («bogobojca»), 12 jego synów zostało przodkami 12 izraelskich plemion, czyli rodów. Liczba 12, podobnie jak inne liczby, została uznana za świętą. W rzeczywistości liczba plemion żydowskich przewyższała 12, Biblia wielokrotnie wspomina na przykład Hebrajskie plemię Kaleba, które nie pojawia się w «błogosławieństwie» Jakuba).

2 Ruben, Symeon, Lewi i Judasz, (imiona synów Jakuba, rachunek idzie w linii męskiej, to znaczy, że nadszedł patriarchat).

3 Issachar, Zabulon i Beniamin, (imiona synów Jakuba).

4 Dan i Neffalim, Gad i Asir. (Imiona synów Jakuba).

5 a wszystkie dusze, które pochodziły z lędźwi Jakuba, były siedemdziesiąt, a Józef był już w Egipcie. (Lędźwie (Słowian.) — uda, podbrzusze, czyli od prącia-eufemizm).

6 i umarł Józef i wszyscy jego bracia i cała ich rodzina; (Józef jest pierwszym, długo oczekiwanym synem Jakuba I Racheli. Los rzucił go do Egiptu, gdzie zbliżył się do podczaszego faraona i wkrótce zrobił błyskotliwą karierę, następnie Józef osiadł w Egipcie ojca i braci).

7 A synowie Izraelscy rozmnażali się i rozmnażali, i wzrastali i nasilili się ogromnie, i napełniła się nimi ziemia ta. (W delcie Nilu ziemia została specjalnie przydzielona w Egipcie dla osadników, którzy poprosili o pozwolenie na osiedlenie się, osadnicy byli wykorzystywani do pracy przymusowej, osadnicy ci byli nazywani «Żydami» od hebrajskiego słowa «ivrim» — «obcy»).

8 i zbuntował się w Egipcie nowy król, który nie znał Józefa, (Nowy Faraon wstąpił na tron, nie wymieniono imion faraonów, ani autor ich nie zna, ani nie chce ich głosić. Być może było kilku faraonów połączonych, jakby, w jedno imię).

9 i rzekł do ludu swego: Oto lud synów Izraelskich jest liczniejszy i silniejszy od nas; (należy przypuszczać, że przybysze Izraelscy bardzo się rozmnożyli lub przybyli nowi osadnicy).

10 a przechytrzmy go, aby się nie rozmnażał; w przeciwnym razie, gdy stanie się wojna, on i on połączy się z naszymi wrogami, i uzbroi się przeciwko nam, i wyjdzie z ziemi [naszej]. (Niebezpieczeństwo zmowy obcych z wrogami Egiptu).

11 i postawili nad nim przełożonych prac, aby go wyczerpali ciężkimi pracami. I zbudował Faraonowi Pithom i Raamses, miasta dla zapasów. (Wykorzystanie kosmitów izraelskich w pracach budowlanych na ziemi Hesem, obszar południowo-wschodniej Delty Nilu).

12 ale im bardziej go wyczerpali, tym bardziej się rozmnożył i tym bardziej wzrastał, tak że bali się synów Izraelskich. (Rosła ludność żydowska, najprawdopodobniej nie z urodzenia, ale z przybijania nowych osadników. Możliwe, że przesiedlenie Żydów do Egiptu sięga czasów panowania tam Hyksosów (1750—1580 pne), którzy okazali gościnność Izraelitom, być może krewnym, i którzy stali się ich ostoją w Egipcie. A era niewolnictwa dla Izraelitów zaczyna się po wyzwoleniu Egiptu z jarzma Hyksosów, kiedy nowi faraonowie postrzegali ich jako wrogów).

13 i dlatego Egipcjanie z okrucieństwem zmuszali synów Izraelskich do pracy (aby w ten sposób zmniejszyć aktywność protestancką).

14 i sprawiali, że ich życie było gorzkie od ciężkiej pracy nad gliną i cegłami, i od wszelkiej pracy polnej, od wszelkiej pracy, do której byli zmuszani z okrucieństwem. (Praca dotyczyła gliny i cegieł, czyli budownictwa, ale także prac rolniczych).

15 król Egipski rozkazał położnym Żydówkom, z których jedna nazywała się szyfr, a druga fois, (istniał już zawód położnych).

16 I rzekł: gdy będziecie widywać u Żydówek, obserwujcie przy porodzie: jeśli będzie Syn, to zabijajcie go, a jeśli córka, to niech żyje. (W starożytności wiele narodów uważało narodziny syna za ważniejsze niż narodziny córki, ponieważ syn mógł być zarówno wojownikiem, jak i rolnikiem, a także wykonywać ciężką pracę).

17 ale położne bały się Boga i nie czyniły tak, jak mówił im król Egipski, i pozostawiały dzieci przy życiu. (Położne działały wbrew rozkazom faraona).

18 król Egipski wezwał położne i rzekł do nich: dlaczego czynicie takie dzieło, że zostawiacie dzieci przy życiu? (Faraon wiedział, że jego rozkaz nie został wykonany).

19 położne rzekły do Faraona: Żydówki nie są takie same jak egipskie; są zdrowe, bo zanim przyjdzie do nich położna, już rodzą. (To znaczy, że żydowskie kobiety ukrywały fakt ciąży przez długi czas).

20 za to Bóg czynił dobro położnym, a lud mnożył się i bardzo się wzmacniał. (Ludność żydowska, czyli ludność obca rośnie).

21 a ponieważ położne bały się Boga, urządzał ich domy. (Najprawdopodobniej rodziny żydowskie dobrze płaciły położnym).

22 wtedy Faraon rozkazał całemu ludowi swemu, mówiąc: każdego nowonarodzonego syna wrzucajcie do rzeki, a każdą córkę zostawiajcie przy życiu. (Nowy rozkaz faraona w celu zmniejszenia populacji obcych).

Rozdział 2

1 ktoś z plemienia Lewiego poszedł i wziął sobie żonę z tego samego plemienia. (Potomkowie Lewiego, syna patriarchy Jakuba, mieli pomagać kapłanom w tabernakulum, a później w świątyni).

2 żona poczęła i urodziła syna, a widząc, że jest bardzo przystojny, ukrywała go przez trzy miesiące; (Kobieta ukrywała zarówno ciążę, jak i narodziny dziecka).

3 ale nie mogąc go dalej ukrywać, wzięła kosz z trzciny i osmoliła go asfaltem i smołą, i włożyła do niego Dzieciątko, postawiła w trzcinie nad brzegiem rzeki, (to się nazywa «sąd Boży»��— ordalia: co się stanie, to się stanie, z całą wolą «wyższych mocy». Początki tego przesądu sięgają czasów starożytnych i znajdują swój wyraz w mitach różnych narodów, w szczególności w micie o narodzinach Króla Akadu Sargona i, a także w podobnych mitach o perskim królu Cyrze, założycielu Rzymu — Romulusie itp.).

4 a jego siostra zaczęła z daleka obserwować, co się z nim stanie. (Oczekiwanie «Opatrzności Bożej»).

5 i wyszła córka faraona na rzekę, aby się umyć, a jej służebnice szły wzdłuż brzegu rzeki. Zobaczyła kosz wśród trzciny i wysłała swoją niewolnicę, aby ją zabrała. (Kosz wpada w oczy córki faraona).

6 otworzyła i ujrzała Dzieciątko; a oto dziecko płacze; i zlitowała się nad nim i rzekła: to z dzieci żydowskich. (Dziecko zostało jednoznacznie zdefiniowane jako żydowskie, więc takie «znaleziska» były wcześniej lub dzieci Żydów bardzo różniły się od dzieci Egipcjan, być może ze względu na ubranie lub fryzurę).

7 i rzekła siostra jego do córki faraona: czyż nie pójdę i nie wezwę do ciebie mamki z Żydówek, aby nakarmiła ci dziecko? (Siostra dziecka wyraźnie stwierdziła, że jest Żydem).

8 rzekła do niej córka faraona: idź. Dziewczyna poszła i wezwała matkę dziecka. (Wezwanie Matki dziecka).

9 rzekła do niej córka faraona: weźcie to dzieciątko i zróbcie mi je; dam wam zapłatę. Kobieta wzięła dziecko i karmiła je. (Jeśli to nie jest podstęp, to co wtedy jest podstępem, matka otrzymuje zapłatę za karmienie własnego syna. Gdyby kosz z dzieckiem nie został wystawiony, matka karmiłaby syna za darmo).

10 i wyrosło dziecko, a ona przyprowadziła go do córki faraona, a on był u niej zamiast syna, i nadała mu imię: Mojżesz, bo, jak mówiła, wyjąłem go z wody. (Córka faraona faktycznie została opiekunem żydowskiego chłopca, nazwa nawiązuje do hebrajskiego czasownika «maschah» — «wyciągnąć»,» wyciągnąć z wody», to znaczy pochodzi od hebrajskich słów. Międzynarodowy zespół naukowców z Niemiec, Kanady i Stanów Zjednoczonych, kierowany przez Stefana Kraplina z Instytutu Geologii prehistorycznej Uniwersytetu w Kolonii, odkrył w wyniku badań, że Sahara stała się najbardziej rozległą i najgorętszą pustynią naszej planety około 2700 lat temu w wyniku bardzo powolnej ewolucji klimatu. Wcześniej uważano, że zmiany klimatyczne były bardzo nagłe i miały miejsce w stosunkowo krótkim czasie. Według wyników badań 6 tysięcy lat temu Sahara była zielona, rosły tam drzewa i było wiele jezior. Ten ogromny obszar był również zamieszkany. Naukowcy byli w stanie wyciągnąć swoje wnioski na podstawie badania osadów geologicznych podniesionych z głębokości jednego z największych zbiorników wodnych strefy Sahelu jeziora Yoa, położonego na północy Czadu. Sukcesowi wyprawy naukowej towarzyszyło dokładne badanie tych osadów, przeprowadzenie licznych analiz geochemicznych i badanie pyłku drzew i roślin przed nadejściem pustyni, a także badanie szczątków wodnych mikroorganizmów roślinnych i zwierzęcych. Ta praca naukowców z Niemiec, Kanady i Stanów Zjednoczonych nad przywróceniem ostatnich 6 tysięcy lat istnienia Sahary obala istniejącą teorię o przekształceniu tej części Afryki w pustynię 5500 lat temu i że proces pustynnienia trwał zaledwie kilka stuleci, kończąc tym samym okres wilgotnego klimatu tropikalnego. Jezioro Yoa o głębokości 26 metrów jest nadal zasilane podziemnymi źródłami w taki sam sposób, jak w czasach mokrego okresu Sahary, który rozpoczął się 15 tysięcy lat temu. Źródła te są w stanie odzyskać odparowującą rocznie 6-metrową warstwę wody w jeziorze. Sztuka naskalna Sahary to seria prehistorycznych rysunków wytłoczonych lub namalowanych na naturalnych skałach w środkowej części Sahary. W sumie istnieje około 3000 takich zabytków, od masywu Tibesti po góry Ahaggar).

11 po długim czasie, gdy Mojżesz dorastał, zdarzyło się, że wyszedł do swoich braci i ujrzał ich ciężkie dzieła; i ujrzał, że Egipcjanin bije jednego Żyda z jego braci. (Współczucie Mojżesza dla Żydów).

12 patrząc tam i z powrotem i widząc, że nikogo nie ma, zabił Egipcjanina i ukrył go w piasku. (Zabójstwo Egipcjanina).

13 i wyszedł następnego dnia, a oto dwaj Żydzi kłócą się; i rzekł do krzywdzącego: dlaczego bijesz bliźniego twego? (Obcy walczą).

14 a ten rzekł: Któż postawił Cię na przełożonego i sędzię nad nami? myślisz o zabiciu mnie Jak o zabiciu Egipcjanina? Mojżesz przestraszył się i powiedział: zgadza się, dowiedzieli się o tej sprawie. (Dowiedzieli się o morderstwie).

15 a Faraon usłyszał o tej sprawie i chciał zabić Mojżesza; ale Mojżesz uciekł od Faraona i zatrzymał się w ziemi Madiamskiej, i usiadł przy studni. (Jest to terytorium na południu-wschodzie półwyspu Synaj, uważa się, że nazwa Synaj pochodzi od imienia babilońskiego boga księżyca Sin).

16 kapłan Madiam [miał] siedem córek. Przyszli, nabierają wody i napełniają koryta, aby upić Owce ojca swego. (Mieszkał tam ksiądz z 7 córkami).

17 i przyszli pasterze i wypędzili ich. Wtedy Mojżesz wstał i chronił ich, i upił ich Owce. (Mojżesz chroni Owce kapłana).

18 i przyszli do Raguela, ojca swego, i rzekł: Co wy tak szybko przyszliście dzisiaj? (Córki skarżą się ojcu).

19 rzekli: jakiś Egipcjanin uchronił nas przed pasterzami, a nawet nabierał nam wody i napijał Owce. (Mojżesz wyglądał jak Egipcjanin, najprawdopodobniej z powodu ubrania).

20 rzekł do swoich córek: gdzie on jest? dlaczego go zostawiłeś? zadzwoń do niego i pozwól mu zjeść chleb. (Wezwanie do Mojżesza, używanie chleba jako pożywienia, oznacza rozwój rolnictwa).

21 Mojżeszowi podobało się życie z tym człowiekiem; i wydał za Mojżesza swoją córkę Sepfora. (Małżeństwo Mojżesza z Sepforą).

22 urodziła syna, a [Mojżesz] nadał mu imię: Girsam, bo, jak mówił, stałem się kosmitą w obcej ziemi. (Pojawienie się syna).

23 po długim czasie zmarł król Egipski. A synowie Izraelscy krzyczeli z pracy i wołali, a ich wołanie z pracy wstąpiło do Boga. (Wstąpienie nowego faraona, ale sytuacja żydowskich kosmitów nie poprawia się)

24 i Bóg usłyszał ich jęki, a Bóg przypomniał sobie przymierze swoje z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. (Ostrzeżenie, że «wyższe siły» będą «prowadzić» lud Izraela).

25 i ujrzał Bóg synów Izraelskich, i ujrzał ich Bóg. («Naród wybrany» jest w rzeczywistości opisem po fakcie przyszłych» cudownych" wydarzeń).

Rozdział 3

1 Mojżesz wypasał Owce u Jofora, swego teścia, kapłana Madiamskiego. Pewnego dnia poprowadził stado daleko na pustynię i przybył na górę Bożą, Horeb. (Jednak ojciec córek nazywał się Raguil (R. 2, s. 18), góry często pojawiają się w legendach różnych narodów jako miejsce zamieszkania bogów lub miejsca, w których bogowie zstępują z nieba, aby spotkać ludzi. Wyjaśnienie jest następujące — ludzie osiedlali się na wyżynach i górach, aby uchronić się przed atakiem innych plemion, a także budować osady, które nie są zalewane wodą podczas powodzi. ludzie uciekali na szczytach przed powodziami, rozwijali systemy nawadniające (po stopieniu lodu i śniegu strumienie i rzeki spływały ze szczytów gór, to znaczy powstały naturalne systemy nawadniające), następnie budowa piramid oznaczała góry jako symbol władzy, ponieważ na szczytach gór powstały pierwsze cywilizacje, lepiej było obserwować środowisko, możliwych wrogów. Najlepsze wyższe miejsca w górach były zarezerwowane dla szlachty, kapłanów).

2 I ukazał mu się Anioł Pański w płomieniach ognia spośród krzewu cierniowego. I zobaczył, że krzew cierniowy płonie ogniem, ale krzew nie płonie. (Anioł Pański to kapłan, być może ubrany w skrzydła (ptaki wraz z innymi zwierzętami były najstarszymi totemami, ich kapłani naśladowali), być może jest to szybowiec. Krzew cierniowy pali się ogniem, ale nie pali się (płonący Gorenje po Słowiańsku) -spontaniczne ogrzewanie i spalanie niewystarczająco wysuszonego krzewu. Najpierw w buszu rozwijają się procesy enzymatyczne (głównie utleniające), a następnie rozpoczyna się szybki rozwój mikroorganizmów, które odgrywają wiodącą rolę w tworzeniu ciepła. Proces nasila się w wysokiej temperaturze otoczenia i wietrze, to znaczy przy zwiększonym dostępie tlenu. Każdy mógł mówić, chowając się za krzakiem lub gdziekolwiek indziej, i realizując określone cele, w szczególności ustanowienie kontroli nad «ziemią świętą» -Palestyną, ważnym strategicznym miejscem, w którym krzyżują się ścieżki z Afryki, Arabii, Azji Mniejszej i Europy. Ponadto płonący krzew nazywa się prawdziwą rośliną, która jest dość powszechna, aw starożytności została deifikowana, ponieważ ludzie nie mogli wyjaśnić niektórych właściwości tej rośliny. Botanicy nazywają to anyżem lub inaczej jasieńcem puszystym. Szypułki tej wieloletniej rośliny są gęsto usiane cienkimi czarnymi włosami-gruczołami, z których mikroskopijnych otworów eter jest stale i obficie uwalniany, powodując bóle głowy, a nawet utratę przytomności. Po dotknięciu gruczołów eterycznych skóra osoby jest bardziej pokryta pęcherzami niż z pokrzywy. Jeśli przyniesiesz zapałkę do kwitnącego anyżu w ciepłą, spokojną noc, natychmiast wybuchnie niebiesko-niebieski płomień, który nie szkodzi roślinie).

3 rzekł Mojżesz: pójdę i spojrzę na to wielkie objawienie, przez co krzak się nie pali. (Ciekawość ludzka).

4 PAN zobaczył, że idzie patrzeć, a Bóg zawołał do niego z pośród krzaka, i rzekł: Mojżesz! Mojżesz! Powiedział: Oto jestem! (Pan jest Panem, to znaczy człowiekiem, najprawdopodobniej kapłanem, który chce zaskoczyć i przestraszyć Mojżesza, aby sprawował nad nim kontrolę, ponadto pewien pan mówi językiem, który Mojżesz w pełni rozumie).

5 I rzekł Bóg: nie zbliżaj się tutaj; zdejmij buty Twoje z nóg twoich, bo miejscem, na którym stoisz, jest ziemia święta. (A oto dowody skupienia — «nie zbliżaj się tutaj», aby nie zobaczyć prawdziwej osoby, zdejmowanie butów w starożytności i teraz oznacza uwielbienie dla niektórych» wyższych mocy», w tym dla» świętej" ziemi).

6 I rzekł: Ja Jestem Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Mojżesz zamknął twarz, bo bał się spojrzeć na Boga. (Rozpoczęła się sugestia, Mojżesz był naturalnie przestraszony i nie patrzył na Boga, który, jak sądzę, był kapłanem, który dobrze znał historię Żydów i z powodzeniem wykorzystywał tę wiedzę do przejęcia kontroli nad Mojżeszem. Oznacza to, że zwyczaje, legendy plemion były używane do własnych samolubnych celów. Najprawdopodobniej ten kapłan (lub grupa kapłanów) był również jednym z nich).

7 I rzekł Pan: ujrzałem cierpienie ludu mego w Egipcie, i usłyszałem jego wołanie od jego komorników; znam jego ucisk (potocznie nazywa się to populizmem).

8 i idę go uwolnić z ręki Egipcjan, i wyprowadzić go z tej ziemi do ziemi dobrej i długiej, gdzie płynie mleko i miód, do ziemi Kananejczyków, Hetytów, Amorejczyków, Ferezejczyków, Ewejczyków i Jebusejczyków. (To jest główny powód, dla którego Bóg chce, to znaczy człowiek-przejmowanie korzystnych ziem, na których odbywają się karawany, opłaca się kontrolować te ziemie i brać pieniądze za transport towarów).

9 A oto już do mnie dotarł krzyk synów Izraelskich, i widzę ucisk, jakim uciskają ich Egipcjanie. (Znowu populizm. Wszechmogący Bóg mógłby jednym ruchem «rozwiązać» wszystkie te problemy, an, Nie, Nie może. Oznacza to, że jest to zwykły człowiek, który postanowił wykorzystać Mojżesza jako przywódcę ludowego, a on sam ukrył się za kulisami, ogólnie rzecz biorąc, metoda czysto masońska).

10 idź więc: wyślę cię do Faraona; i wyprowadź z Egiptu lud mój, synów Izraelskich. (Sugestia do działania).

11 Mojżesz rzekł do Boga: kim jestem, abym poszedł do Faraona i wyprowadził z Egiptu synów Izraelskich? (Mojżesz wciąż się opiera).

12 I rzekł: będę z Tobą, a oto znak dla ciebie, że cię posłałem: kiedy wyprowadzisz lud z Egiptu, będziesz służył Bogu na tej górze. (Służba na górze, gdzie nikogo nie ma, nie jest niczym specjalnym).

13 I rzekł Mojżesz do Boga: oto przyjdę do synów Izraelskich i powiem im: Bóg ojców waszych posłał mnie do was. A oni mi powiedzą: jak ma na imię? Co mam im powiedzieć? (Mojżesz się poddaje).

14 Bóg rzekł do Mojżesza: Jam Jest, który jest. I rzekł: więc Powiedz synom Izraelskim: ten, który Mnie posłał do was. (Jahwe (Jahwe, Jehowa) — imię hebrajskiego Boga, które pojawia się w Starym Testamencie, Judaizm zabrania wierzącym wymawiania go, zamiast tego czytają i mówią «Adonai» («mój Pan» — to znaczy — mój Pan), pochodzenie słowa «Jehowa» jest związane z czasownikiem «HOWO», co oznacza «być», «istnieć». W rosyjskim tłumaczeniu synodalnym Starego Testamentu imię Jahwe jest prawie wszędzie zastępowane słowem «Pan», słowa o zbliżonym znaczeniu są również przekazywane w tłumaczeniach na inne języki).

15 I rzekł jeszcze Bóg do Mojżesza: powiedz więc synom Izraelskim: Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. Oto moje imię na wieki i Wspomnienie o mnie od rodu do rodu. (kolejny dowód na to, że człowiek Występuje pod imieniem Boga, on jako zwykły śmiertelnik prosi kogoś o coś dla kogoś).

16 Idź, Zbierz starszych Izraela i powiedz im: Pan, Bóg ojców waszych, ukazał mi się, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, I rzekł: odwiedziłem was i [ujrzałem], co wam się dzieje w Egipcie. (Mojżesz, zgodnie z planem lalkarzy, którzy działają w imieniu pewnego Boga, musi najpierw działać na szczyt Izraelitów, a ci z kolei wpływają na zwykłych plemion. Taktyka stosowana do dziś w celu wpływania na szerokie masy ludowe).

17 i rzekł: wyprowadzę was z ucisku egipskiego do ziemi Kananejczyków, Hetytów, Amorejczyków, Ferezejczyków, Ewejczyków i Jebusejczyków, do ziemi, gdzie płynie mleko i miód. (Obietnice satysfakcjonującego i pomyślnego życia, jednak kosztem wypędzonych Narodów. Rzeki mleczne i miodowe-to wyrażenie oznacza jako figuratywną definicję beztroskiego, swobodnego życia. Początkowo oznaczało to wyrzucanie w ogromnej liczbie jaj podczas tarła, zamiatanie produktów płciowych ryb — dojrzałych jaj i mleka — nasienia ryb. Na przykład ogromne ławice śledzia co roku nadają się na Zachodnie Wybrzeże Norwegii do tarła. Każda samica śledzia składa do 50 tysięcy jaj. Za samicami idą samce i mierzą mleko. Podczas tarła woda u wybrzeży Norwegii staje się prawie biała. Naprawdę" morze mleka…«Jeszcze! W końcu cały śledź zbliżający się do brzegów niesie ze sobą 32 miliony centów mleka i kawioru. Niesamowita ilość norweskiego śledzia jest trudna do wyobrażenia! Miód płynie z boków, uli).

18 a oni posłuchają głosu twego, a Ty i starsi Izraelscy pójdziesz do króla Egipskiego, i powiesz mu: Pan, Bóg Żydów, powołał nas; więc wypuść nas na pustynię, na trzy dni drogi, aby złożyć ofiarę Panu, Bogu naszemu. (Kierunek prowokacji niezbędny do tajnego zamiaru).

19 Ale wiem, że król Egipski nie pozwoli Ci iść, jeśli nie zmusisz go mocną ręką; (kapłan-Bóg wie, że egipski faraon nie pozwoli na to działanie-prowokację).

20 i wyciągnę rękę moją i uderzę Egipt wszystkimi cudami moimi, które uczynię wśród jego; a potem was puści. (Muszą istnieć cuda, bez nich nie ma wiary w nadprzyrodzone).

21 i dam temu ludowi miłosierdzie w oczach Egipcjan; a kiedy pójdziecie, nie pójdziecie z pustymi rękami: (poza tym, co nadprzyrodzone, jest obiecane i całkiem materialne).

22 każda niewiasta będzie błagać u swojej sąsiadki i u tej, która mieszka w domu jej rzeczy srebrne, i rzeczy złote, i szaty, a Wy ubracie nimi synów waszych i córki wasze, i owińcie Egipcjan. (Dążenie do kradzieży i kradzieży, które w starożytności, a nawet teraz, uważano za waleczność-ukraść i nie złapać: nie złapany — nie złodziej!).

Rozdział 4

1 I odpowiedział Mojżesz i rzekł: a jeśli mi nie uwierzą i nie posłuchają głosu mego, i powiedzą: nie ukazał ci się Pan? (Konieczne są wszelkiego rodzaju znaki, które dowodzą pewnej «wyższej mocy»).

2 I rzekł mu Pan: co to jest w twojej ręce? Odpowiedział: różdżka. (Berło — z gr. skeptron-różdżka, jeden ze znaków władzy monarchicznej, prototyp kija-koparki starożytnego człowieka, a następnie z niego powstał, wraz z berłem, kij, Laska, miotła, badik, kij, Kluka itp.).

3 [Pan] powiedział: rzuć go na ziemię. Rzucił go na ziemię, a różdżka zamieniła się w węża, a Mojżesz uciekł od niego. (Przekształcenie różdżki w węża jest opisane w starożytnym egipskim papirusie Westcar. W tym przypadku chodzi o skupienie, różdżka Mojżesza zamienia się w węża — sekret w składanym pręcie, który został rozciągnięty na długość węża, a następnie mógł wejść w rowki i zwolnić na głowie węża. Ponadto różdżka — «magiczna różdżka» może służyć magikowi jako rozproszenie uwagi. Rozproszenia służą odwróceniu uwagi widzów od ujawnienia sekretu związanego z jakimś działaniem Magika, przedmiotem, miejscem, którego widzowie nie powinni zauważyć. Oto tylko niektóre z rozrywek: machanie ręką, obracanie ciała, głowy, wpatrywanie się — «gra» oczu, fałszywe ruchy z «magiczną różdżką»).

4 I rzekł Pan do Mojżesza: rozciągnij rękę twoją i weź go za ogon. Wyciągnął rękę swoją I wziął ją; i stał się różdżką w ręku jego. (Sugestia jest niezbędna, aby Mojżesz uwierzył czarnoksiężnikowi. Wszelkiego rodzaju magiczne sztuczki i stworzone przez człowieka «cuda» są potrzebne, aby publiczność uwierzyła czarodziejom-magikom).

5 aby uwierzyli, że ukazał ci się Pan, Bóg ich ojców, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba. (Dokładnie tak jest!).

6 rzekł mu też Pan: połóż rękę swoją do siebie w zatoce. I położył rękę do siebie w zatoce, wyjął ją, a oto jego ręka stała się biała od trądu jak śnieg. (Kolejna sztuczka niezbędna do utrwalenia sugestii, ręka mogła wybielić się pod wpływem sugestii, farby, kredy itp. Stałość koloru-percepcja, pamięć obiektu, osoba wie, jakiego koloru jest obiekt, w tym przypadku trąd, na jego percepcję wpływają słowa. Różne narody również inaczej postrzegają kolory i ich odcienie. Kolor jest produktem pracy mózgu, wpływa również na nastrój, emocje, psychologię, kulturę, płeć, wiek, status społeczny itp.trąd (trąd) — przewlekła ogólna choroba zakaźna człowieka spowodowana zmiennym pałeczkiem. Złe odżywianie, niedobór witamin, niehigieniczne warunki sprzyjają rozprzestrzenianiu się choroby, czerwone, brązowe lub jasne plamy o różnych kształtach (często w kształcie pierścienia) i wielkości pojawiają się na ludzkim ciele. W tym przypadku możemy mówić o pojawieniu się bielactwa (psia) — naruszenie pigmentacji skóry, wyrażone pojawieniem się białych plam, które utraciły pigment o różnych rozmiarach i kształtach, obserwuje się u pacjentów z trądem.).

7 [jeszcze] rzekł: połóż znowu rękę swoją do siebie w zatoce. I położył rękę swoją do siebie w zatoce; i wyjął ją z zatoki swojej, A oto znów stała się taka sama jak jego ciało. (Magicy Zwykle przywracają przedmiot do normalnego stanu, aby nie można było poznać przyczyny «cudu»).

8 Jeśli Ci nie uwierzą i nie posłuchają głosu pierwszego znaku, to uwierzą głosowi znaku drugiego; (to znaczy, że te» cuda" mogą zostać ujawnione, dlatego konieczne są inne).

9 a jeśli nie uwierzą i tym dwóm znakom, i nie posłuchają głosu twego, weź wodę z rzeki i wylej na ląd; a woda zabrana z rzeki stanie się krwią na lądzie. (Najwyraźniej rozpoczął się podziemny proces prowadzący do przyszłej erupcji wulkanu i kapłan był tego świadomy).

10 I rzekł Mojżesz do Pana: o Panie! nie jestem człowiekiem przemawiającym, ani wczoraj, ani trzeciego dnia, a kiedy zacząłeś mówić do twego sługi: mówię ciężko i jestem skrępowany. (Tutaj staje się jasne, że Mojżesz był «przetwarzany» przez kilka dni, dopiero po takiej psychofizjologicznej «pracy» stał się związany językiem. Język jest zaburzeniem mowy polegającym na niezdolności do prawidłowego wymawiania określonych słów lub poszczególnych dźwięków elementarnych (liter); język związany obejmuje seplenienie, mapowanie, niemożność wymówienia poszczególnych liter).

11 rzekł Pan: Kto dał usta człowiekowi? kto robi głuchy, głuchy, widzący lub ślepy? czyż nie ja jestem Panem? (Wpływ na Mojżesza trwa, jest to konieczne, aby ustanowić pełną psychofizjologiczną kontrolę nad mózgiem Mojżesza, przekształcając go w faktycznie niewolnika).

12 idź więc, a będę przy ustach twoich i nauczę cię, co masz mówić. (Co potwierdza, Mojżesz faktycznie stał się niewolnikiem potrzebnym do wywierania wpływu na jego współplemieńców).

13 [Mojżesz] rzekł: Panie! wyślij kogoś, kogo możesz wysłać. (Ale Mojżesz wciąż się opiera).

14 i zapalił się gniew Pański na Mojżesza, a on rzekł: czyż nie masz brata Aarona, Lewity? Wiem, że on może mówić, a oto wyjdzie na spotkanie z Tobą, a gdy Cię ujrzy, raduje się w swoim sercu; (najprawdopodobniej Aaron jest wspólnikiem kapłana).

15 będziesz mu mówił, a ja będę przy ustach twoich i przy ustach jego, i nauczę was, co czynicie; (Aaron-z hebrajskiego «wysoki, góra, góra światła, mistrz, oświecony», pierwszy arcykapłan narodu żydowskiego, starszy brat Mojżesza. Ze względu na język Mojżesza Aaron miał mówić za niego przed ludem i egipskim faraonem. Oznacza to, że kapłan-Bóg staje się tajnym władcą za kulisami, a Mojżesz i jego brat Aaron są przewodnikami woli «wyższych mocy», czyli władcy za kulisami).

16 A on będzie przemawiał zamiast ciebie do ludu; więc on będzie twoimi ustami, a Ty będziesz dla niego zamiast Boga; (podział ról).

17 i weź tę laskę do ręki twojej: im będziesz czynił znaki. (Tutaj okazuje się, że ta różdżka jest «magiczna», czyli stworzona do magicznych sztuczek).

18 i poszedł Mojżesz, i wrócił do Jofora, teścia swego, i rzekł do niego: Pójdę, i wrócę do braci moich, którzy są w Egipcie, i zobaczę, czy jeszcze żyją? I rzekł Jofor do Mojżesza: Idź w pokoju. (Mojżesz wykonuje polecenia Boga kapłana).

19 I rzekł Pan do Mojżesza w ziemi Madejskiej: idź, wróć do Egiptu, bo umarli wszyscy, którzy szukali duszy twojej. (Kapłan był świadomy wydarzeń w Egipcie, co jednak wcale nie jest trudne, ponieważ to terytorium (półwysep Synaj) znajduje się obok afrykańskiej ziemi Egipskiej).

20 i wziął Mojżesz żonę swoją i synów swoich, posadził ich na osiołku i udał się do ziemi Egipskiej. I Mojżesz wziął różdżkę Bożą do ręki. (Wyjazd do Egiptu).

21 I rzekł Pan do Mojżesza: gdy pójdziesz i wrócisz do Egiptu, Zobacz, wszystkie cuda, które Ci poleciłem, uczyń przed obliczem faraona, a Ja zatwardzę jego serce, a on nie puści ludu. (Demonstracja cudów przed Faraonem, kapłan dobrze znał psychologię ludzi, w tym królów, w rzeczywistości jest to prowokacja).

22 i powiedz Faraonowi: tak mówi Pan: Izrael jest synem moim, pierworodnym moim; (wywyższenie jednego ludu. Przypuszczalnie Faraon mieszkał w Tebach, ówczesnej stolicy Egiptu, ale mógł też znajdować się w Memfis, położonym w pobliżu delty Nilu, pierwszej starożytnej stolicy Zjednoczonego Egiptu. W 2015 r. rosyjscy archeolodzy odkryli w rejonie Memphis «białe ściany» o szerokości do 11 metrów i wyposażone w bastiony, pokryte grubą warstwą białej zaprawy. Bogowie, czyli kapłani-hipnotyzerzy oddziaływali na królów, wodzów, którzy z kolei wpłynęli na starszych, ponieważ zachowała się jeszcze najstarsza demokracja-rada starszych, a ci z kolei na zwykłych członków plemienia. Powstała demokracja wojskowa).

23 powiadam ci: puść syna mego, aby mi służył; a jeśli go nie puścisz, oto zabiję syna twego, pierworodnego twego. (Groźby dla króla, jeśli to nie prowokacja, to co?).

24 drogą w nocy zdarzyło się, że spotkał go Pan i chciał go zabić. (Pojawienie się konkurencyjnego kapłana).

25 Tedy Sepfora wzięła nóż kamienny i obcięła napletek syna swego, a rzuciwszy do jego stóp, rzekła: ty jesteś oblubieńcem mojej krwi. (Używane są również wyroby kamienne, pojawienie się krwi symbolizowało pewne pokrewieństwo, w tym przypadku «oblubieniec krwi». Dlatego przysięgają na krew-krew została deifikowana, poza tym jest to zwyczaj bliźniactwa, siestrimizm u kobiet).

26 i odszedł od niego. Potem powiedziała: oblubieniec krwi jest obrzezany. (Obrzezanie — religijno-magiczny rytuał usunięcia napletka męskiego narządu płciowego. W prymitywnym społeczeństwie obrzezanie było częścią kompleksu rytualnego inicjacji wiekowych-inicjacji młodych mężczyzn w grupie dorosłych mężczyzn. Obrzezanie odnotowano wśród plemion Australii, Oceanii, wielu ludów Afryki (w postaci nacięć na samym penisie, jego rozczłonkowania, usunięcia jednego z jąder, niektórych nacięć na genitaliach), w judaizmie i islamie obrzezanie stało się jednym z głównych znaków przynależności wyznaniowej, chociaż Arabowie i Żydzi ten zwyczaj był znany na długo przed ostatecznym sformalizowaniem tych religii ze względu na gorący klimat i brak wody. Medyczną przyczyną obrzezania jest stulejka — zwężenie napletka. Choroba wyraża się w niemożności odsłonięcia żołędzi prącia. Leczenie-rozwarstwienie napletka).

27 a Pan rzekł do Aarona: idź na spotkanie Mojżesza na pustynię. I poszedł, i spotkał się z nim na górze Bożej, i pocałował go. (Kapłan-Pan był z Aaronem i udziela im obu wskazówek).

28 i Mojżesz opowiedział Aaronowi wszystkie słowa Pana, który go posłał, i wszystkie znaki, które przykazał. (Dowodzi to, że kapłan musi udzielać różnych instrukcji i sprawdzać ich wykonanie, tak robi zwykły przełożony).

29 i poszedł Mojżesz z Aaronem, i zebrali wszystkich starszych synów Izraelskich, (teraz trzeba» przekonać" starszych).

30 Aaron powtórzył wszystkie słowa, które Pan wypowiedział Mojżeszowi; i uczynił znaki przed oczami ludu, («cuda» są pokazane przed najstarszymi, aby oni również uwierzyli).

31 i lud uwierzył; i usłyszeli, że pan odwiedził synów Izraelskich i ujrzał ich cierpienie, i pokłonili się i pokłonili. (Teraz ludzie też wierzą. Co trzeba było zrobić!).

Rozdział 5

1 Po tym Mojżesz i Aaron przyszli do Faraona i powiedzieli: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: puść lud mój, aby uczynił mi święto na pustyni. (Wykonanie rozkazu. Mojżesz i Aaron mają dostęp do Faraona).

2 ale Faraon rzekł: kim jest Pan, abym posłuchał głosu jego i puścił Izraela? nie znam pana i nie pozwolę Izraelowi odejść. (Oczywiście Faraon jest przeciwny).

3 oni powiedzieli: Bóg Żydów nas powołał; wypuść nas na pustynię na trzy dni drogi, aby ofiarować Panu, Bogu naszemu, aby nie uderzył nas plagą lub mieczem. (Nieposłuszeństwo Pana Boga przynosi zemstę).

4 I rzekł do nich król Egipski: Dlaczego wy, Mojżesz i Aaron, odwracacie lud od jego uczynków? wejdź do swojej pracy. (Faraon odmówił im ponownie).

5 I rzekł Faraon: Oto lud w tej ziemi jest liczny, a Wy odwracacie jego uwagę od jego dzieł. (Nie odwracaj uwagi ludzi od pracy!).

6 a tego samego dnia Faraon wydał rozkaz komornikom nad ludem i nadzorcom, mówiąc: (rozkaz faraona).

7 nie dawaj odtąd ludziom słomy do robienia cegieł, tak jak wczoraj i trzeciego dnia, niech sami chodzą i zbierają słomę dla siebie, (zbieranie słomy do cegieł oznacza cegłę z Adobe, złożoną z gliny z dodatkiem ciętej słomy, od starożytności rozpowszechnioną na obszarach bezdrzewnych).

8 a cegieł narzućcie na nich ten sam numer, który uczynili wczoraj i trzeciego dnia, i nie zmniejszajcie; oni są bezczynni, dlatego krzyczą: chodźmy, ofiarujmy Bogu naszemu; (tak kłócić się z przełożonymi!).

9 dać im więcej pracy, aby pracowali i nie angażowali się w puste przemówienia. (Szef ma zawsze rację, jeśli szef się myli, patrz początek frazy).

10 i wyszli komornicy ludu i nadzorcy jego, i rzekli ludowi: tak mówi Faraon: nie daję wam słomy; (komornicy i nadzorcy wykonują rozkaz faraona).

11 idźcie sami, weźcie sobie słomę, gdzie znajdziecie, a od waszej pracy nic się nie zmniejsza. (Inicjatywa jest karalna!).

12 A lud rozproszył się po całej ziemi Egipskiej, aby zbierać zboże zamiast słomy. (Żniwo lub ściernisko-dolna część łodyg zbóż pozostała na korzeniu po zbiorach).

13 A komornicy namawiali, mówiąc: wykonujcie swoje dzieło każdego dnia, tak jak wtedy, gdy była słoma. (Używanie żniwa zamiast słomy).

14 a nadzorców z synów Izraelskich, których postawili nad nimi komornicy faraona, bili, mówiąc: dlaczego wczoraj i dziś nie robicie uroczej liczby cegieł, jak było do tej pory? (Wykorzystanie jako nadzorców i Żydów).

15 i przyszli nadzorcy synów Izraelskich i wołali do Faraona, mówiąc: Dlaczego ty tak czynisz swoim sługom? (Żydzi nadzorcy są oburzeni).

16 słomy nie dają sługom twoim, a Cegły, mówią nam, czyńcie. A oto ci słudzy biją; grzech dla twojego ludu. (Stan przedrewolucyjny).

17 Ale on rzekł: bezczynni jesteście, bezczynni, dlatego mówicie: chodźmy, ofiarujmy Panu. (Faraon uważa jednak, że Żydzi są próżniakami).

18 Idźcie więc, pracujcie; słomy wam nie dadzą, ale dajmy liczbę cegieł. (Przede wszystkim praca z punktu widzenia faraona).

19 I ujrzeli nadzorcy synów Izraelskich nieszczęście swoje W słowach: nie zmniejszajcie liczby cegieł, które są na każdy dzień. (Konieczne jest spełnienie normy na każdy dzień-to dzień pracy).

20 A gdy wyszli od Faraona, spotkali się z Mojżeszem i Aaronem, którzy stali, czekając na nich.).

21 I rzekli do nich: niech pan widzi i osądza Was za to, że uczyniliście nas nienawistnymi w oczach faraona i Jego sług, i dali im miecz w ręce, aby nas zabić. (To znaczy, Mojżesz i Aaron faktycznie stali się podżegaczami).

22 i zwrócił się Mojżesz do Pana I rzekł: Panie! dlaczego naraziłeś ten lud na taką klęskę, po co Mnie posłałeś? (Konieczność uzyskania nowych wskazówek, stały się, bez wskazówek «z góry» są w rzeczywistości całkowicie bez władzy).

23 Albowiem od czasu, gdy przyszedłem do Faraona i zacząłem mówić w imię Twoje, zaczął gorzej postępować z ludem tym; wybawić; nie wybawiłeś ludu twego. (Krytyka Pana-Boga).

Rozdział 6

1 I rzekł Pan do Mojżesza: teraz ujrzysz, co ja uczynię Faraonowi; przez działanie ręki mocnej puści ich; przez działanie ręki mocnej nawet wyrzuci ich z ziemi swojej. (Potwierdzenie przez Pana Boga swoich zamiarów Mojżeszowi).

2 i przemówił Bóg do Mojżesza I rzekł do niego: Ja jestem Pan. (To znaczy Panie, a ty musisz mi służyć).

3 Objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi z [imieniem] «Bóg Wszechmogący», ale z imieniem [moim] "Pan" nie objawiłem się im; (nowe imię Boga).

4 i złożyłem przymierze moje z nimi, aby dać im ziemię Kanaan, ziemię ich wędrówki, w której wędrowali. (To znaczy Kanaan miejsce, w którym wcześniej wędrowali Żydzi).

5 I usłyszałem lament synów Izraelskich, że Egipcjanie trzymają ich w niewoli, i przypomniałem sobie przymierze moje. (Teraz sytuacja się zmieniła i ważne szlaki handlowe przechodzą przez to terytorium, które musiałyby przejąć i ustanowić swoją dominację, aby uzyskać dobre prowizje za przewóz towarów).

6 powiedz więc synom Izraelskim: Ja jestem Panem, i wyprowadzę was spod jarzma Egipcjan, i wybawię was od ich niewoli, i wybawię was przez mięsień rozciągnięty i przez sądy wielkie; (Izraelici muszą stać się» mięsem armatnim», aby przejąć najkorzystniejsze szlaki handlowe).

7 i przyjmę was do ludu i będę Wam Bogiem, a poznacie, że Ja jestem Pan, Bóg wasz, który was wyprowadził spod jarzma egipskiego; (za to wybawię was od niewoli egipskiej, ale dostaniecie się do mojej niewoli).

8 i wprowadzę was do ziemi, o której ja, podnosząc rękę moją, [przysięgałem], że dam ją Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, i dam wam ją jako dziedzictwo. Jestem Panem. (Twoim zadaniem jest wykonanie, a nie rozumowanie. Reguła Taliona: ty-dla mnie, ja-dla Ciebie).

9 Mojżesz opowiedział to synom Izraelskim; ale oni nie słuchali Mojżesza z powodu tchórzostwa i ciężkości dzieła. (Oczywiście żaden z Izraelczyków sobo nie dążył do zostania «mięsem armatnim»).

10 I rzekł Pan do Mojżesza, mówiąc: (kapłan nie cofa się, stawką jest bogactwo i kontrola nad korzystnymi ziemiami karawan).

11 wejdź, powiedz Faraonowi, królowi Egipskiemu, aby wypuścił synów Izraelskich z ziemi swojej. (Podżega do nieposłuszeństwa Faraonowi).

12 I rzekł Mojżesz przed Panem, mówiąc: Oto synowie Izraelscy nie słuchają mnie; jakże Faraon mnie słucha? a ja nie jestem werbalny. (Mojżesz odrzuca, twierdząc, że nie może dobrze mówić).

13 i przemówił Pan do Mojżesza i Aarona, i dał im rozkazy do synów Izraelskich i do Faraona, króla Egipskiego, aby wyprowadzić synów Izraelskich z ziemi Egipskiej. (Łączy Aarona).

14 Oto przełożeni ich pokoleń: synowie Rubena, pierworodnego syna Izraela: Hanoch i Fallu, Chetzron i Harmi: to są rodziny Rubena. (Przodkowie Mojżesza i Aarona).

15 synowie Symeona: Jemuel i Jamin, i Ogad, i Jachin, i Czochar, i Saul, syn Kananejczyka: są to rodziny Symeona. (Przodkowie Żydów).

16 Oto imiona synów Lewiego według ich rodów: Girson i Kaat i Merari. A lat życia Lewiego było sto trzydzieści siedem. (Przodkowie Żydów. Chronologia wśród Żydów od starożytności była prowadzona w czasach panowania królów, ważnych wydarzeniach politycznych. Wprowadzono Kalendarz od «stworzenia świata», roczny rachunek miesięcy i dni był dwojaki: początek» Świętego" roku był uważany za wiosenny miesiąc Nisan (współczesny Marzec — Kwiecień), początek roku cywilnego — jesienny miesiąc Tishri (Wrzesień — Październik), wracając do kultu dni równonocy wiosennej i jesiennej. Tak więc najprawdopodobniej Levi żył 68,5 lat, co jest całkiem logiczne, to znaczy współczesny (w naszym rozumieniu) rok faktycznie dzielił się na dwie części).

17 synowie Hirsona: ulewy i Szymeje z rodzinami ich. (Przodkowie Żydów).

18 synowie Kaatowie: Amram i Itzgar, i Hebron, i Uziel. A lata życia Kaafa to sto trzydzieści trzy lata. (Przodkowie Żydów. Kafa żył 66,5 roku).

19 synowie Merari: mAhLi i Muszy. Są to rodziny Leviusa według ich rodzajów. (Przodkowie Żydów).

20 Amram wziął Jochabedę, swoją ciotkę, za żonę, a ona urodziła mu Aarona i Mojżesza. A lat życia Amrama było sto trzydzieści siedem. (To jest przykład sororata, Amram żył 68,5 roku).

21 synowie Itzgarowi: Korej i Nefeg i Zihri. (Przodkowie Żydów).

22 synowie Uzielowi: Misael i Eltsatan i Sifri. (Przodkowie Żydów).

23 Aaron wziął za żonę Elżbietę, córkę Aminadaba, siostrę Naassona, a ona urodziła mu Nadaba i Abiuda, Eleazara i Ifamara. (Przodkowie Żydów).

24 synowie Korei: Asir, Elkana i Aviasaf: są to rodziny Koreańskie. (Przodkowie Żydów).

25 Eleazar, syn Aarona, wziął za żonę jedną z córek Futielów, a ona urodziła mu Fineasza. Oto przywódcy pokoleń Lewickich według ich rodzin. (Przodkowie Żydów).

26 Aaron i Mojżesz, to są ci, Którym rzekł Pan: Wyprowadźcie synów Izraelskich z ziemi Egipskiej według ich milicji. (Przeznaczenie Mojżesza i Aarona dla» wielkiej" misji).

27 oni mówili do Faraona, króla Egipskiego, aby wyprowadził synów Izraelskich z Egiptu; to są Mojżesz i Aaron. (Nie można sprzeciwić się «wyższym mocom»).

28 Tak więc w czasie, gdy Pan przemawiał do Mojżesza w ziemi Egipskiej, (powtórzenie tego, co zostało powiedziane).

29 Pan rzekł do Mojżesza, mówiąc: Ja jestem Panem! powiedz Faraonowi, królowi Egiptu, wszystko, co ci mówię. (Innymi słowy, Mojżesz ma obowiązek postępować zgodnie z instrukcjami, a nie rozumować).

30 a Mojżesz rzekł przed Panem: Oto jestem niesłyszalny: jakże Faraon mnie posłucha? (Mojżesz ponownie mówi, że nie jest w stanie znieść tego słowa).

Rozdział 7

1 Ale Pan rzekł do Mojżesza: patrz, postawiłem Cię przez Boga Faraonowi, a Aaron, twój brat, będzie twoim prorokiem: (powtórzenie tego, co już zostało powiedziane, jest dla lepszego zazombowania).

2 ty będziesz mówił wszystko, co Ci rozkazuję, a Aaron, brat twój, będzie mówił do Faraona, aby wypuścił synów Izraelskich z ziemi swojej; (cel uświęca środki!).

3 ale zatwardzę serce faraona, i objawię wiele znaków moich i cudów Moich w ziemi Egipskiej; (cuda są konieczne, jak bez nich, aby wpływać na społeczeństwo).

4 Faraon was nie słucha, a ja przyłożę rękę moją Na Egipt i wyprowadzę zastępy moje, lud mój, synów Izraelskich, z ziemi Egipskiej-przez sądy wielkie; (odpowiedź faraona będzie jasna).

5 wtedy Egipcjanie dowiedzą się, że Ja jestem Panem, gdy wyciągnę rękę moją Na Egipt i wyprowadzę synów Izraelskich spośród nich. (Czyli główny kapłan-Pan).

6 I uczynili Mojżesz i Aaron, jak im Pan nakazał, tak uczynili. (Są już zazombowane).

7 Mojżesz miał osiemdziesiąt lat, a Aaron osiemdziesiąt trzy lata, gdy zaczęli mówić do Faraona. (Mojżesz — 40, Aaron — 41,5).

8 i rzekł Pan do Mojżesza i Aarona, mówiąc: (nowe instrukcje).

9 jeśli Faraon wam powie: czyńcie cud, to Ty Powiedz Aaronowi: weź swoją laskę i rzuć przed Faraona — On stanie się wężem. (Zaczynają się sztuczki, węże zaczęły pojawiać się masowo z powodu pogarszającej się wody).

10 Mojżesz i Aaron przyszli do Faraona i uczynili tak, jak rozkazał Pan. Aaron rzucił swoją różdżkę przed Faraonem i przed jego sługami, a on stał się wężem. (Jeden z wazonów starożytnego Lagasz, Sumer, przedstawia dwa węże zwieńczone koronami ze skrzydłami, drugi wazon przedstawia węże owinięte wokół różdżki, pochodzi z połowy III tysiąclecia pne).

11 i wezwał Faraon mędrców i czarowników; i ci mędrcy egipscy uczynili to samo swoimi urokami: (zaklęcie oznacza urok, zaklęcie, to znaczy hipnozę, możliwe też, że z różdżek wylazły różne węże).

12 każdy z nich rzucił swoją różdżkę i stali się wężami, ale różdżka Aarona pochłonęła ich różdżki. (Najprawdopodobniej wąż Aarona był po prostu bardziej jadowity i agresywny).

13 serce faraona zatwardziało, a on ich nie słuchał, tak jak mówił Pan. (Faraon i tak jest przeciwko Aaronowi i Mojżeszowi, który z tych, którzy mają władzę, uznaje swoją słabość!).

14 I rzekł Pan do Mojżesza: uparcie serce Faraona: On nie chce puścić ludu. (Mojżesz skarży się swojemu patronowi, tak jak człowiek postąpiłby w stosunku do swojego pana).

15 Idź jutro do Faraona: oto on wyjdzie do wody, staniesz na jego drodze, nad brzegiem rzeki, a różdżkę, która zamieniła się w węża, weź do ręki swojej (nowe instrukcje, więc Pan-Bóg nie ma siły niezbędnej do wywierania wpływu na faraona).

16 i powiedz mu: Pan, Bóg Żydów, posłał mnie, abym ci powiedział: puść lud mój, aby mi służył na pustyni; ale oto nie posłuchałeś jeszcze. (Wskazanie poprzednie).

17 Tak mówi Pan: z tego dowiesz się, że Ja jestem Pan: tym prętem, który jest w mojej ręce, uderzę w wodę, która jest w rzece, a ona zamieni się w krew (nowy cud).

18 a ryby w rzece umrą, a rzeka umrze, a Egipcjanie będą obrzydliwie pić wodę z rzeki. (Kapłan wie, że zaczynają się zwiastuny erupcji wulkanu, dlatego grozi wszelkimi problemami Egipskiemu Faraonowi).

19 I rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Aaronowi: weź swoją laskę, i rozciągnij rękę na wody Egipcjan: na rzeki ich, na strumienie ich, na jeziora ich i na każdy pojemnik wód ich, i zamieni się w krew, i będzie krew na całej ziemi Egipskiej, w naczyniach drewnianych i kamiennych. (Biblijny mit o przemianie wody w krew wywodzi się z sumeryjskiego mitu «Inanna i Shukallituda», który dotyczy bogini, która chcąc zemścić się na osobie, która ją obraziła, zamieniła wszystkie wody kraju w krew).

20 I uczynili Mojżesz i Aaron, jak rozkazał Pan. Aaron podniósł różdżkę i uderzył w wodę rzeczną przed oczami faraona i przed oczami jego sług, a cała woda w rzece zamieniła się w krew.

21 a ryby w rzece wymarły, a rzeka wymarła, A Egipcjanie nie mogli pić wody z rzeki; i była krew w całej ziemi Egipskiej. (Zwiastunami podwodnej aktywności wulkanicznej mogą być różne podwodne wulkany, których aktywność przejawia się na powierzchni rzek poprzez uwalnianie ogromnych mas pary i gazu, uwalnianie żużla i gazów, które prowadzą do pojawienia się niejako czerwonej wody, w wyniku czego giną ryby, a także roślinność wodna, co sugeruje, że «rzeka stała się zamarznięta», to znaczy stała się nieodpowiednia do picia i użytku gospodarczego).

22 a mędrcy egipscy swoimi urokami uczynili to samo. I zatwardziało się serce faraona i nie słuchał ich, tak jak mówił Pan. (Mędrcy egipscy również wykorzystali sytuację na swoją korzyść).

23 i odwrócił się Faraon, i poszedł do domu swego; i serce jego nie poruszyło się i to. (Najprawdopodobniej nie wiedział o przyczynach-działalności wulkanicznej, ale uważał to za intrygi bogów. Jeśli chodzi o Santoryn (Tyry, archipelag Cyklady), możliwe są tutaj różnice. Istnieje również sugestia Aleksieja Morozowa («Nauka i religia», 1990, nr 3), że reforma jest związana z erupcją wulkanu Santoryn około 1380 roku pne. e. chmury, które zasłaniały niebo, trujące deszcze, zimno — wszystko to mogło spowodować gwałtowne przejście do wzmożonego kultu» wściekłego" Boga Słońca. Santoryn-czynny wulkan tarczycowy na wyspie Tira, inna nazwa Fira, na Morzu Egejskim, którego erupcja doprowadziła do śmierci miast i osad Egejskich na Krecie, Tyrze i wybrzeżu Morza Śródziemnego. Erupcja pochodzi z lat 1645—1600 p. n. e. (według różnych szacunków), pod względem mocy erupcja miała 7 punktów. Erupcja zniszczyła minojską cywilizację Krety i spowodowała gigantyczne tsunami o wysokości około 18 M. (według innych szacunków do 100 m). Chmura popiołu rozciągała się na 200—1000 km. Egejczycy byli zręcznymi żeglarzami, wojownikami i kupcami, a ich flota królowała na Morzu Śródziemnym. Wyspa Tyra była metropolią Morza Egejskiego, gdzie na zboczach góry Santorin znajdowała się stolica Tyru i inne osady. U podnóża góry znajdował się najlepszy port na Morzu Śródziemnym. Nagła i katastrofalna erupcja wulkanu Santoryn zniszczyła stolicę Morza Egejskiego, Tyrę. Trzęsienie ziemi, które się rozpoczęło, zaalarmowało mieszkańców tiry i oni, zanurzając się na swoich statkach, opuścili swoją rodzinną wyspę. Wybuchając kolosalną ilością gorącego popiołu i pumeksu, wulkan zdewastował swoje wnętrze i ogromny stożek wulkaniczny, nie mogąc znieść własnego ciężaru, wraz z opuszczonymi miastami i drogami na jego zboczach, zawalił się. W powstałą olbrzymią przepaść wlały się wody morskie. Powstała gigantyczna fala tsunami, która zmyła prawie wszystkie nadmorskie miasta i wsie. Cywilizacja Egejska przestała istnieć. Góra Santoryn zniknęła. Ogromna owalna przepaść-kalderę wulkanu wypełniły wody Morza Egejskiego, co wyraźnie widać na kosmicznym zdjęciu. Największa w historii starożytnej erupcja minojska na wyspie Tira, czyli Fira, miała miejsce w 1628 rpne (Data dendrochronologiczna). Następny-najpotężniejszy-miał miejsce w 1380 p. n. e. (data przybliżona). Ostatnie miało miejsce w 1950 r. Wyspa Tira lub Fira znajduje się na styku dwóch płyt — Afrykańskiej i Eurazjatyckiej, co przyczynia się do występowania na tych obszarach, w tym na wyspie Tira, rzeźby wulkanicznej i przejawów aktywności wulkanicznej).

24 i zaczęli kopać wszyscy Egipcjanie w pobliżu rzeki [aby znaleźć] wodę do picia, ponieważ nie mogli pić wody z rzeki. (Egipcjanie zaczęli szukać źródeł czystej wody).

25 I stało się siedem dni po tym, jak Pan uderzył w rzekę. (7 dni-okres jest krótki, być może stosuje się tutaj taktykę «świętych» liczb).

Rozdział 8

1 I rzekł Pan do Mojżesza: Idź do Faraona i powiedz mu: Tak mówi Pan: puść lud mój, aby mi służył; (trudno powiedzieć na pewno, co to znaczy Faraon, być może jest to Amenhotep IV, który stał się Echnatonem (czas jego panowania nie jest dokładnie znany, przypuszczalnie koniec XV — początek XIV wieku p. n. e., trudność polega na tym, że Kronika w Egipcie przebiegała według lat panowania faraonów i dokładnie określić, ile lat minęło od tego czy innego niezwykle trudne. Ponadto starożytny egipski» rok cywilny" nie pokrywał się ze słonecznym. Dzielił się na 3 Pory roku: «powódź»,» sadzonki»,» ląd», składające się z 4 miesięcy po 30 dni, co stanowiło 360 dni, do których dodano 5 dni świąt. Ponadto niektóre listy władców zostały celowo skreślone i przemycone, inne całkowicie zniknęły z oficjalnych list, co stało się z Echnatonem, wiele List nie wskazuje czasu panowania niektórych królów, ale podaje tylko ich sekwencję chronologiczną, różni królowie mogli również panować w różnych częściach Egiptu w tym samym czasie) lub ktoś inny. Amenhotep IV był najmłodszym synem Amenhotepa III. Jednak jego starszy brat Tutmozis zmarł jeszcze za życia ojca, w wyniku czego kolej sukcesji przeszła na Amenhotepa. Egiptolodzy nie są zgodni co do tego, czy Amenhotep IV był współregentem swojego ojca, który w ostatnich latach był ciężko chory, a jeśli był, jak długo. Początkowo historycy skłaniali się do wniosku, że Amenhotep IV był współregentem ojca przez dość długi czas, prawdopodobnie do 12 roku życia. Współcześni egiptolodzy Eric Cline, Nicholas Rives, Peter Dorman i in. skłaniają się ku wnioskowi, że jeśli miał miejsce okres wspólnego panowania, nie mógł on być dłuższy niż 2 lata. Donald Redford, Wiliam Marnein, Alan Gardner i Lawrence Berman zaprzeczają możliwości wspólnego panowania Amenhotepa III i Amenhotepa IV. W 2014 roku egipskie ministerstwo ochrony zabytków ogłosiło, że badanie inskrypcji na grobie Amenhotepa III dowodzi wspólnego panowania Amenhotepa III i Amenhotepa IV przez osiem lat. Niezależnie od możliwości wspólnego panowania, Amenhotep IV nie był przedstawiany w pomnikach stworzonych przez jego ojca. Matka Echnatona Taye (Erich Ceren, «wzgórza biblijne», M., Wydanie» prawda», 1986, s. 404—405) była córką mezopotamskiego króla Mitanni (Państwo Mitanni znajdowało się mniej więcej na styku obecnych granic Syrii, Iraku i Turcji, gdzie toczą się teraz walki z wojskami is). Mitanni było w połowie 2 tysiąclecia pne. e. jednym z najpotężniejszych państw. Analiza szeregu nazw własnych z Mitanni i okolic, w tym nazwisk członków dynastii królewskiej, ujawnia obecność elementów indoeuropejskich w Mitanni, spokrewnionych z plemionami indoeuropejskimi północnych Indii. Jeszcze wyraźniej wskazuje na to wzmianka w traktatach między Królestwem hetyckim (język hetycki — indoeuropejski) a Mitanni, między innymi także bóstwa indyjskie — Indra, Varuna i bracia bliźniacy Ashwin, pod jednym z ich imion-«Nasatya», a także obecność wielu indyjskich słów w hetyckim tłumaczeniu Traktatu o hodowli koni mitannian Kikkuli).

2 a jeśli nie zgodzisz się puścić, Oto Ja uderzam w cały obszar Twój ropuchami; (ropuchy najprawdopodobniej już zaczęły się pojawiać, A kapłan przeraża ich pojawieniem się).

3 a rzeka woła ropuchami, a oni wyjdą i wejdą do domu twego, i do sypialni twej, i do łóżka twego, i do domów sług twych i ludu twego, i do pieca twego, i do kwaśnicy Twej, (ropuchy wypłynęły z rzek i jezior, bo woda w nich się zepsuła, co z kolei wiąże się z przejawem wulkanizmu).

4 i na Ciebie, i na lud twój, i na wszystkich sług twoich wzniosą się ropuchy. (Ropuchy mogą pojawić się w dowolnym miejscu).

5 I rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Aaronowi: rozciągnij rękę swoją z różdżką Twoją na rzeki, na strumienie i na jeziora, a wyprowadź ropuchy na ziemię Egipską. (Różdżka jest tutaj czerwonym śledziem, w rzeczywistości ropuchy są już w drodze).

6 Aaron wyciągnął rękę swą na wody Egipskie; i wyszły ropuchy i pokryły ziemię Egipską. (Tak robią wszyscy magicy).

7 to samo uczynili mędrcy swoim urokiem, i wyprowadzili ropuchy na ziemię Egipską. (Mędrcy egipscy też mogą czynić takie «cuda»).

8 i wezwał Faraon Mojżesza i Aarona, i rzekł: módlcie się do Pana, aby usunął ropuchy ode mnie i od ludu mego, a ja pozwolę ludowi [Izraelskiemu] złożyć ofiarę Panu. (Prędzej czy później ropuchy opuszczą to terytorium, szukając niezbędnej czystej wody).

9 Mojżesz rzekł do Faraona: wyznacz mi sam, gdy modlę się za Ciebie, za sług twoich i za lud twój, aby ropuchy zniknęły u Ciebie, w domach twoich, i pozostały tylko w rzece. (Pozornie modlitwa rozwiąże problem, w rzeczywistości chodzi tu również o rozproszenie uwagi, bogowie-de, słysząc apel do siebie, zmiłują się i usuwają ropuchy).

10 powiedział: jutro. [Mojżesz] odpowiedział: [będzie] według Twojego słowa, abyś wiedział, że nie ma nikogo takiego jak Pan, Bóg nasz; (potrzebna jest demonstracja, że Bóg Mojżesza i Aarona jest silniejszy niż wszyscy inni bogowie).

11 i odejdą ropuchy od ciebie, od domów twoich, od sług twoich i od ludu twego; tylko w rzece pozostaną. (Przepływy magmy prędzej czy później wyjdą na powierzchnię, a woda stopniowo się oczyści).

12 Mojżesz i Aaron wyszli od Faraona, a Mojżesz zawołał do Pana o ropuchy, które sprowadził na faraona. (Ropuchy powinny zniknąć).

13 i uczynił Pan według słowa Mojżesza: ropuchy wyginęły w domach, na dworach i na polach; (oczywiste jest, że po pewnym czasie ropuchy, które nie mogły znaleźć czystej wody, umarły).

14 i zebrali ich w stosy, a ziemia umarła. (Teraz ziemia zaczęła wydzielać różne zapachy i gazy z powodu licznych zwłok ropuch).

15 i ujrzał Faraon, że się ulżyło, i zatwardział serce swoje, i nie słuchał ich, jak mówił Pan. (Faraon nadal nie wierzy w Boga Mojżesza i Aarona).

16 I rzekł Pan do Mojżesza: Powiedz Aaronowi: rozciągnij swoją laskę i uderz w palec ziemski, a stanie się muszkami po całej ziemi Egipskiej. (Różdżka jest ponownie czerwony śledź, w rzeczywistości muszki pojawiają się nad szczątkami ropuch).

17 tak czynili: Aaron wyciągnął rękę swoją z różdżką swoją i uderzył w palec ziemski, a muszki pojawiły się na ludziach i na bydle. Cały ziemski palec stał się muszkami na całej ziemi Egipskiej. (Samce muszek żywią się tylko sokami roślinnymi, samice większości gatunków są krwiopijcami, ale jednocześnie, podobnie jak samce, żywią się sokami roślinnymi, do rozwoju jaj samic konieczne jest wysysanie krwi. Dlatego w okresie godowym gromadzą się w masie wokół ludzi i zwierząt).

18 również mędrcy starali się urokami swymi produkować muszki, ale nie mogli. I były muszki na ludziach i bydle. (Jednak muszki są wszędzie).

19 I rzekli mędrcy do Faraona: to jest palec Boży. Ale serce faraona zatwardziało i nie słuchał ich, tak jak mówił Pan. (Faraon nie powinien wydawać się słaby w stosunku do obcych bogów).

20 I rzekł Pan do Mojżesza: wstań jutro wcześnie i staw się przed obliczem faraona. Oto on pójdzie do wody, a ty mu powiedz: Tak mówi Pan: puść lud mój, aby mi służył. (Kapłan uciska swoją linię, ponieważ potrzebuje żołnierzy do podboju).

21 a jeśli nie puścisz ludu mego, to oto wyślę na Ciebie i na sług twoich, i na lud twój, i do domów twoich much pieskich, a domy Egipcjan wypełnią się muchami pieskimi i samą ziemią, na której żyją; (Muchy są liczne w Egipcie i Judei, a jeden z ich gatunków, znaleziony przez najnowszych podróżników w pobliżu Nilu i zwany muchą abisyńską (zebub), jest również duży jak pszczoła i tak szkodliwy dla bydła i innych zwierząt, że pasterze często są zmuszeni opuścić swoje pastwiska i uciec z miejsc, w których pojawia się oznaczona mucha lub uciec przed użądleniem, rzucając się w piasek lub muł morski. Bydło jest zdumione przerażeniem na widok tych owadów; nawet słoń i nosorożec, chociaż ich skóra pokryta jest obfitą warstwą brudu, nie są w stanie obronić się przed użądleniem. Dokuka i niepokój powodowany przez te owady były tak silne, że Kananejczycy mieli nawet specjalne bóstwo, którego szczególnym zadaniem była ochrona ich przed muchami (Belzebub jest Bogiem much).

22 i oddzielę w tym dniu ziemię Hesem, na której mieszka lud mój, i nie będzie much pieskich, abyś wiedział, że jestem Panem wśród ziemi; (najprawdopodobniej nie było manifestacji wulkanizmu w Hesie, a kapłan o tym wiedział).

23 uczynię podział między ludem moim i między ludem twoim. Jutro będzie ten znak. (Dziel i rządź!).

24 tak uczynił Pan: wiele much pieskich wleciało do domu faraonów, do domów jego sług, i do całej ziemi Egipskiej: Ziemia zginęła od much pieskich. (Jak wiadomo, bardzo trudno jest odpędzić muchy, zwłaszcza jeśli są resztki jedzenia i odchody, muchy są również nosicielami ogromnego rodzaju chorób, w tym takich prawdziwych plagów ludzkości, jak dur brzuszny, czerwonka i bruceloza. Wiadomo, że w Fauście Goethego Mefistofeles nazywany jest Bogiem much. W sumeryjskiej legendzie o potopie ut-Pishtim złożył również ofiarę bogom, którzy z wdzięcznością wirowali nad dymem, latając «jak muchy». Starożytny egipski dowódca wojskowy Amenemheb za zasługi bojowe został odznaczony orderem «dwóch much». Wydaje się, że bogowie byli głodni ofiarnego zapachu, który służył im jako pokarm i wyrażali wdzięczność za odnowienie zwyczaju).

25 i wezwał Faraon Mojżesza i Aarona, i rzekł: Idźcie, ofiarujcie Bogu waszemu w tej ziemi. (Faraon wypuścił Żydów).

26 ale Mojżesz rzekł: Nie można tego uczynić, Albowiem dla Egipcjan odrażająca jest ofiara nasza dla Pana, Boga naszego: jeśli złożymy ofiarę obrzydliwą dla Egipcjan w ich oczach, to czy oni nas nie ukamienują? (Ofiara innej osoby, która jest regułą Taliona, nie przynosi ulgi).

27 pójdziemy na pustynię, na trzy dni drogi, i złożymy ofiarę Panu, Bogu naszemu, jak nam powie. (Trzeba iść na pustynię, co dowodzi, że przodkowie Żydów pochodzą z pustyń, byli koczownicy).

28 I rzekł Faraon: pozwolę wam złożyć ofiarę Panu Bogu wasz na pustyni, tylko nie idźcie daleko; módlcie się za mnie. (Faraon również chce dołączyć do» silnego" Boga).

29 rzekł Mojżesz: oto wychodzę od Ciebie i modlę się do Pana, a od Faraona odejdą muchy Pieskie, a od sług jego, i od ludu jego jutro, tylko Faraon niech przestanie oszukiwać, nie pozwalając ludowi ofiarować Panu. (Rozwiązanie wydaje się być znalezione).

30 i wyszedł Mojżesz od Faraona i modlił się do Pana. (Mojżesz już w pełni wierzy swojemu patronowi-przywódcy).

31 i uczynił Pan według słowa Mojżesza, i usunął muchy Pieskie od Faraona, od sług jego i od ludu jego: nie pozostał żaden. (Po pewnym czasie muchy opuszczają teren, zwłoki są zasypywane, woda oczyszczana).

32 ale Faraon zatwardział serce swoje i tym razem nie puścił ludu. (Więc uwierz po tym władcom, oni są tacy przebiegli!).

Rozdział 9

1 I rzekł Pan do Mojżesza: Idź do Faraona i powiedz mu: Tak mówi Pan, Bóg Żydów: puść lud mój, aby mi służył; (znowu apel do Faraona).

2 Albowiem jeśli nie zechcesz odpuścić i nadal będziesz go trzymał, (groźby! I dlaczego Bóg Wszechmogący miałby grozić, skoro wszystko jest w jego mocy, to można rozwiązać problem tylko groźbami, więc Pan-Bóg-człowiek-szantażysta).

3 oto ręka Pańska będzie na Twoim bydle, które na polu, na koniach, na osiołkach, na wielbłądach, na wołach i owcach: będzie zaraza morowa bardzo ciężka; (na żydowskich freskach starożytności (to z nich wyrosło wtedy całe malarstwo chrześcijańskie) zastępy nie były przedstawiane tak, jak ludzie. Postacie ludzi są napisane na całą wysokość, ale zastępy pozostały niewidzialnym Bogiem, przedstawiano tylko jego potężną rękę (rękę) wyciągniętą z nieba. Ale stając się chrześcijańskim Bogiem, ten sam zastęp znalazł ciało i twarz potężnego starca-skopiowane z pogańskiego Zeusa. Wrzody morowe powstają w wyniku wprowadzenia do skóry lub błon śluzowych ludzi i zwierząt z zewnątrz różnych mikroorganizmów, na przykład pałeczki błonicy, krętków, grzybów, pierwotniaków. Wektorami mogą być różne owady).

4 i podzieli Pan między bydło Izraelskie i bydło Egipskie, a ze wszystkich [bydła] synów Izraelskich nic nie umrze. (Aby nie było infekcji, zdrowe bydło jest oddzielane od pacjenta, poddawane kwarantannie, więc oddzielone bydło nie jest chore).

5 i pan wyznaczył czas, mówiąc: jutro uczyni to pan w tej ziemi. (Należy to zrobić pilnie, w przeciwnym razie możliwa jest infekcja).

6 i uczynił to Pan następnego dnia, i wymarło całe bydło Egipskie; z bydła synów Izraelskich nic nie umarło. (To właśnie oznacza kwarantannę na czas. Kwarantanna-od Ital. quaranta giorni-czterdzieści dni, System środków zapobiegających rozprzestrzenianiu się chorób zakaźnych.).

7 Faraon posłał, a oto z bydła Izraela nic nie umarło. Ale serce faraona zatwardziało i nie puścił ludu. (Faraon najprawdopodobniej nie zna przyczyn śmierci bydła, a kapłan-Bóg wie, ten ostatni i gra na tym).

8 i rzekł Pan do Mojżesza i Aarona: weźcie pełną garść popiołu z pieca i niech Mojżesz rzuci go ku niebu w oczach faraona; (popiół ma właściwości bakteriobójcze jako produkt spalania i dlatego był przedmiotem kultu, pozostałością po świętym ogniu, podczas kremacji zwłok ciało Gorenje się, a ciało Gorenje «unosi się» w postaci dymu w górę do miejsca» zamieszkania" bogów, co symbolizowało pewną jedność ze zmarłym-posypanie głowy żywego człowieka tym produktem spalania. Ale w tym przypadku popiół to tylko czerwony śledź).

9 i powstanie pył na całej ziemi Egipskiej, a na ludziach i na bydle będzie stan zapalny z czyrakami, w całej ziemi Egipskiej. (Egipt leżący wzdłuż Nilu, wśród pustyń, zależy od rzeki i pustyni. Są tu różne klęski żywiołowe: hamsin wieje-wiatr niosący Pustynny pył, gdy w ciągu dnia robi się ciemno, a «ciemność» zgrzyta zębami; są inwazje pasożytów, szarańczy, gradu, są epidemie i epizootie, kwitnienie wody, która staje się jak krew i nie nadaje się do picia. Musi być filtrowany przez ziemię, wykopując dziury wzdłuż brzegu w pobliżu wody. Zgodnie z prawem króla Babilońskiego Hammurabiego epidemię definiuje się jako «dotyk Boga»).

10 wzięli popioły z pieca i stanęli przed obliczem faraona. Mojżesz rzucił go ku niebu, a stan zapalny stał się wrzodem na ludziach i na bydle. (Po zachorowaniu bydła ludzie zarazili się chorymi zwierzętami).

11 a mędrcy nie mogli oprzeć się Mojżeszowi z powodu zapalenia, ponieważ zapalenie było na mędrcach i na wszystkich Egipcjanach. (Chorowali też kapłani egipscy).

12 Ale Pan zatwardził serce faraona, a on ich nie słuchał, tak jak mówił Pan Mojżeszowi. (Ale Faraon się nie poddaje).

13 I rzekł Pan do Mojżesza: jutro wstań wcześnie i staw się przed obliczem faraona, i powiedz mu: Tak mówi Pan, Bóg Żydów: puść lud mój, aby mi służył; (ponownie posyła kapłan Mojżesza).

14 albowiem tym razem wyślę wszystkie plagi Moje do serca twego, i na sług twoich, i na lud twój, abyś się dowiedział, że nie ma takiego jak ja na całej ziemi.

15 ponieważ wyciągnąłem rękę moją, uderzyłbym Ciebie i lud twój plagą, a Ty zostałbyś wytępiony z ziemi: (groźby złowrogie trwają).

16 ale dlatego Cię zachowałem, aby pokazać na Tobie moc moją, i aby imię moje było głoszone na całej ziemi; (konieczne jest jednak świadectwo potęgi Boga Żydów).

17 ty jeszcze przeciwstawiasz się Mojemu ludowi, aby go nie puścić — (konfrontacja trwa).

18 Oto wyślę jutro, o tej samej porze, bardzo silny grad, którego nie było w Egipcie od dnia jego założenia do dziś; (kapłan przeczuwał lub znał zmiany pogody).

19 więc chodźmy zebrać stada twoje i wszystko, co masz na polu: na wszystkich ludzi i bydło, które pozostaną na polu, a nie zgromadzą się w domach, spadnie Grad, a oni umrą. (Najprawdopodobniej było to spowodowane trwającą działalnością wulkaniczną).

20 ci spośród sług faraonów, którzy bali się słowa Pańskiego, pospiesznie zebrali sług swoich i stada swoje do domów; (pojawili się już wierzący w Boga żydowskiego wśród sług).

21 a kto nie nawrócił serca swego na słowo Pańskie, zostawił sług swoich i stado swoje na polu. (Ale nie wszyscy wierzyli).

22 I rzekł Pan do Mojżesza: rozciągnij rękę swoją ku niebu, a spadnie Grad na całą ziemię Egipską, na ludzi, na bydło i na całą trawę polną w ziemi Egipskiej. (Podnoszenie i machanie rękami jest rozpraszającym I Zombie manewrem, kapłan wiedział, że wkrótce nastąpi Grad).

23 i Mojżesz rozciągnął swoją laskę ku niebu, a Pan wydał grzmot i grad, a ogień rozlał się na ziemię; i posłał Pan Grad na ziemię Egipską; (wybuchł wulkan).

24 i był Grad i ogień między gradem, który był bardzo silny, jakiego nie było w całej ziemi Egipskiej od czasów jej ludności. (To znaczy nie Grad jako opady atmosferyczne w postaci nieregularnych cząstek lodu, ale prawdopodobnie w postaci kamieni, pumeksu i popiołu).

25 i pobił Grad na całej ziemi Egipskiej wszystko, co było na polu, Od człowieka po bydło, a całą trawę polną pobił Grad, a wszystkie drzewa na polu połamał; (to znaczy Grad był dość silny. Wulkany liniowe lub wulkany typu szczelinowego mają długie kanały zasilające związane z głębokim pękaniem skorupy. Z reguły bazaltowa płynna Magma wylewa się z takich pęknięć, które rozprzestrzeniają się na boki, tworząc duże pokrywy lawy. Wzdłuż pęknięć występują łagodne wały rozpryskiwania, szerokie płaskie stożki, pola lawy. Jeśli Magma ma bardziej kwaśny skład (wyższa zawartość krzemionki w stopie), powstają liniowe wały i macierze do wytłaczania. Kiedy wybuchają erupcje wybuchowe, mogą wystąpić wybuchowe fosy o długości kilkudziesięciu kilometrów. Erupcje wulkaniczne odnoszą się do ekstremalnych sytuacji geologicznych, które mogą prowadzić do klęsk żywiołowych. Proces erupcji może trwać od kilku godzin do wielu lat).

26 tylko w ziemi Hesem, gdzie mieszkali synowie Izraelscy, nie było gradu. (Chmura popiołu przeszła przez ten obszar).

27 i wysłał Faraon, i wezwał Mojżesza i Aarona, i rzekł do nich: tym razem Zgrzeszyłem; Pan jest sprawiedliwy, a ja i lud mój jesteśmy winni; (Faraon przyznał się do swoich błędów).

28 módlcie się do Pana: niech przestaną grzmoty Boże i grad; i pozwolę wam odejść i nie będę dłużej trzymał. (Idź!).

29 Mojżesz rzekł do niego: jak szybko wyjdę z miasta, wyciągnę ręce moje do Pana; grzmoty przestaną, a gradu już nie będzie, abyście się dowiedzieli, że Pańska jest ziemia. (Potrzebny znak).

30 ale wiem, że ty i twoi słudzy nie bójcie się jeszcze Pana Boga. (Tak powstają religie!).

31 Len i jęczmień zostały pobite, ponieważ jęczmień został wyłuskany, a len zapłodniony; (w niektórych miejscach Grad był silny).

32 a pszenica i orkisz nie są pobite, ponieważ były późne. (Więc pora roku była początkiem jesieni, czyli zbiorów. Orkisz-rodzaje pszenicy z kruchym kłosem).

33 i wyszedł Mojżesz od Faraona z miasta, i wyciągnął ręce swe do Pana, i ustały grzmoty i grad, i deszcz przestał padać na ziemię. (Rozproszenie chmur, chmur-chmury stale się poruszają i» rozproszyły" wykorzystują swoją wiedzę i informacje o wietrze, atmosferze itp., aby «rozproszyć» chmury, chmury, zatrzymać grzmot, Grad, deszcz. Ponadto naukowo udowodniono, że na przykład tylko krytycznie chorzy ludzie reagują na «zmiany» aktywności słonecznej, ale zdrowi nie zauważają «różnic». Udowodniono związek (jest to rozwój A. L. Między zmianami pola magnetycznego Ziemi a wzrostem (zmniejszeniem) liczby pacjentów z zawałem mięśnia sercowego, jeśli ci ludzie byli już chorzy. Wydaje się, że istnieje również związek między «nieco psychicznymi» chorymi ludźmi a wyładowaniami elektrycznymi pochodzącymi z chmur burzowych. Niektórzy ludzie (kapłani, szamani i nie tylko) w transie lepiej postrzegają wyładowania elektryczne niż inni i mogą niejako «rozproszyć chmury», tj. dostrzec wyładowania elektryczne i poczuć pogodę, zrozumieć, dokąd mogą zmierzać chmury i chmury).

34 i ujrzał Faraon, że przestał padać, Grad i grzmot, i grzeszył dalej, i zaostrzył serce swoje, i jego słudzy. (Faraon znów jest gotowy oszukać).

35 i zatwardziało się serce faraona, a on nie puścił synów Izraelskich, tak jak mówił Pan przez Mojżesza. (Izraelici nigdy nie zostali zwolnieni).

Rozdział 10

1 I rzekł Pan do Mojżesza: wejdźcie do Faraona, albowiem zaostrzyłem serce jego i serce jego sług, aby objawić między nimi te znaki Moje, (znaki są potrzebne, aby potwierdzić wiarę i przyciągnąć nowych adeptów).

2 i abyś mówił synowi twemu i synowi syna twego o tym, co uczyniłem w Egipcie, i o moich znakach, które w nim pokazałem, abyście wiedzieli, że jestem Panem. (Tak kształtuje się religia).

3 Mojżesz i Aaron przyszli do Faraona i rzekli do niego: tak mówi Pan, Bóg Żydów: czy długo się nie pogodzisz przede mną? puść mój lud, aby mi służył; (znowu u faraona).

4 a jeśli nie puścisz ludu mego, to jutro przyprowadzę szarańczę na twój obszar: (groźba szarańczy, więc już gdzieś się pojawiła).

5 pokryje powierzchnię ziemi tak, że nie będzie można zobaczyć ziemi, i zjada wam resztki, które przetrwały z Gradu; zjada też wszystkie drzewa, które wyrastają na waszym polu, (szarańcza, jak owady stadne, niszczą całą roślinność).

6 i wypełni domy twoje, domy wszystkich sług twoich i domy wszystkich Egipcjan, czego nie widzieli ojcowie twoi, ani ojcowie ojców twoich od dnia, w którym żyją na ziemi, aż do dnia dzisiejszego. [Mojżesz] nawrócił się i wyszedł od Faraona. (Teraz będziemy walczyć z szarańczą).

7 wtedy rzekli mu niewolnicy faraona: czy długo będzie nas torturował? puść tych ludzi, niech pełnią służbę Panu, Bogu swemu; czy ty jeszcze nie widzisz, że Egipt ginie? (W Egipcie sytuacja najwyraźniej się pogarszała).

8 i zwrócili Mojżesza i Aarona do Faraona, i rzekł do nich: Idźcie, czyńcie służbę Panu, Bogu waszemu; kto zaś, kto pójdzie? (Znowu wydaje się, że Puszcza).

9 i rzekł Mojżesz: chodźmy z młodymi naszymi i starcami naszymi, z synami naszymi i córkami naszymi, z owcami naszymi i z wołami naszymi, bo mamy święto dla Pana. (Chodźmy wszyscy Tabor).

10 [Faraon] rzekł do nich: niech tak będzie, Pan jest z wami! jestem gotów pozwolić ci odejść: ale dlaczego z dziećmi? widzisz, masz chudy zamiar! (Faraon nie puszcza dzieci).

11 nie: idźcie [sami] mężczyźni i sprawujcie służbę Panu, tak jak o to prosiliście. I wypędzili ich od Faraona. (Tylko mężczyźni mogą iść).

12 wtedy Pan rzekł do Mojżesza: rozciągnij rękę Twoją na ziemię Egipską, i niech szarańcza zaatakuje ziemię Egipską, i zje całą trawę ziemską [i] wszystko, co przetrwało z Gradu. (Tutaj pojawia się szarańcza).

13 i Mojżesz wyciągnął swoją laskę na ziemię Egipską, a Pan sprowadził na tę ziemię wschodni wiatr, który trwał cały dzień i całą noc. Nadszedł poranek i wschodni wiatr zadał szarańczę. (To znaczy, szarańcza przyleciała ze Wschodu, a to jest Półwysep Synaj, gdzie szarańcza najprawdopodobniej już była, a kapłan o tym wiedział).

14 i szarańcza zaatakowała całą ziemię Egipską, i położyła się w całym kraju Egipskim w wielkim tłumie: wcześniej nie było takiej szarańczy, a po tym nie będzie takiej; (po upadku bydła pojawiły się muchy, muszki, ropuchy, czekaj wkrótce i szarańcza).

15 pokryła oblicze całej ziemi, tak że ziemi nie było widać, i zjadła całą trawę ziemską i wszystkie owoce drzewne, które przetrwały z gradu, i nie pozostała żadna zieleń ani na drzewach, ani na trawie Polnej w całej ziemi Egipskiej. (tak się jednak dzieje, ale intrygi kapłanów-bogów nie mają z tym nic wspólnego — jest to zjawisko naturalne związane z migracjami szarańczy do odpowiednich miejsc żerowania).

16 Faraon pospiesznie wezwał Mojżesza i Aarona i rzekł: Zgrzeszyłem przed Panem, Bogiem waszym, i przed wami; (Faraon znowu się wini).

17 teraz przebaczcie grzech mój jeszcze raz i módlcie się do Pana, Boga waszego, aby tylko odwrócił ode mnie tę śmierć. (Tak oszukać).

18 [Mojżesz] wyszedł od Faraona i modlił się do Pana. (Wszyscy myślą, że to intrygi Pana Boga).

19 i Pan wzniósł z przeciwnej strony bardzo silny wiatr zachodni, a on poniósł szarańczę i wrzucił ją do Morza Czarnego: w całym kraju egipskim nie pozostała żadna szarańcza. (Wiatr pomógł).

20 Ale Pan zatwardział serce faraona, a on nie puścił synów Izraelskich. (Faraon znowu oszukał).

21 I rzekł Pan do Mojżesza: rozciągnij rękę swoją ku niebu, a na ziemi Egipskiej będzie ciemność, ciemność namacalna. (Wyróżnia się hydroekspozycyjny Typ erupcji wulkanu, zachodzących w płytkich warunkach oceanów i mórz, charakteryzujących się powstawaniem dużej ilości pary, powstającej w kontakcie z gorącą magmą i wodą morską. Podczas erupcji czasami dochodzi do zawalenia się struktury wulkanicznej, tworząc kalderę — Duże zagłębienie o średnicy do 16 km i głębokości do 1000 m. Wraz ze wzrostem magmy ciśnienie zewnętrzne słabnie, związane z nią gazy i produkty płynne wypływają na powierzchnię i następuje erupcja wulkanu. Jeśli starożytne skały zostaną wyniesione na powierzchnię, a nie Magma, a wśród gazów dominuje para wodna utworzona podczas ogrzewania wód gruntowych, wówczas taka erupcja nazywa się freatyczną. Lawa wznosząca się na powierzchnię ziemi nie zawsze wychodzi na tę powierzchnię. Podnosi tylko warstwy skał osadowych i zestala się w postaci zwartego ciała (lakkolitu), tworząc rodzaj systemu niskich gór. Wszystkie zjawiska poprzedzające, towarzyszące faktycznej erupcji wulkanu i następujące po niej, nazywane są wulkanicznymi i czasami rozciągają się przez długi czas — nie tylko przez lata, ale także przez całe dziesięciolecia i stulecia. Zwiastunem erupcji wulkanu są często podziemne buczenie, wstrząsy i wstrząsy trzęsienia ziemi. Źródła na zboczach i u podnóża wulkanu wysychają lub kurczą się lub, przeciwnie, zwiększają swoją aktywność. Na zboczach i w kraterze pojawiają się pęknięcia, które wydzielają duszące gazy lub gorącą wodę. Czasami gazy rozprzestrzeniają się mniej więcej daleko i niszczą małe zwierzęta i roślinność pokrywającą zbocza długo uśpionego wulkanu. Erupcja często zaczyna się od uwolnienia z krateru kolumny czarnego dymu unoszącego się wysoko w górę (od 1 do 5 km), a następnie rozpływającego się w powietrzu jako chmura o różnych kształtach, czasami przypominająca pinię (sosny o płaskim wierzchołku). Stopniowo ten filar staje się ciemniejszy i szerszy, cały szczyt wulkanu jest owinięty gęstymi chmurami i często wybucha burza z deszczem. Jednocześnie z krateru wyrzucane są duże i małe rozpalone do czerwoności fragmenty skał uwięzione przez ciśnienie gorących gazów z otworu wentylacyjnego. Lot można je dobrze obserwować w nocy w postaci ognistych kropek unoszących się nad kraterem. Z chmur przypisywanych wiatrowi w jednym lub drugim kierunku zaczyna się opadanie drobnego materiału-popiołu wulkanicznego, pokrywającego nie tylko zbocza wulkanu, ale także otoczenie, czasem w odległości kilkuset kilometrów (z wiatrem), i tworzącego podczas silnych erupcji luźną warstwę o różnej grubości (w zależności od odległości od krateru), który często niszczy roślinność, zasypiając ją. Ilość wyrzuconych w powietrze szczątków wulkanicznych i popiołu sięga czasami dziesiątek milionów, a czasem setek milionów metrów sześciennych. Spadek popiołu podczas takich erupcji jest tak gęsty, że dzień zamienia się w ciemną noc. Podobny wzór zaobserwowano podczas erupcji Shiveluch na Kamczatce w 1854 r., kiedy spadała tak duża ilość popiołu wulkanicznego, że w ciągu dnia w miejscu położonym 50 km od wulkanu panowała nieprzenikniona ciemność. Kiedy wszystkie te zjawiska osiągają największe napięcie, z krateru wulkanu, czasami po gwałtownej eksplozji, wylewa się ognista lawa. Przelewa się nad krawędzią krateru i spływa strumieniami po zboczach wulkanu. Namacalna ciemność-popiół, który można dotknąć).

22 Mojżesz wyciągnął rękę ku niebu, a przez trzy dni była gęsta ciemność na ziemi Egipskiej; (co dowodzi, że była to erupcja wulkanu).